Umuttan Vefaya.. Umuttan Vefaya, Tamam!

Bazen çok uzun yıllar geçmiştir halbuki altı üstü bi on senedir o mesela. Ama uzun geliverir size. Bazen de tam aksi olur. Bir yıl nasıl dolu nasıl uzun gelmiştir gözünüze. Bu yaştan çok yaşadıklarınızla alakalı bir şeydir aslında. Etkileyici şeyler yazıp nokta atışı yapmayacağım bu kez. Sizi dolambaçlı yollardan götürüp kaybetmek ve sonra da çıkmanıza azcık olsun rehberlik etmek gibi bir niyetimde yok ayrıca. Sırf paylaşmak adına yazıyoum belki bu sefer. Ama vefa çok önemli.. N'olursa olsun, aksi affedilemeyecek bir şey. Eğer çok samimi sevdikleriniz varsa, beklentilerinizin olduğu özellikle, aradığınız son noktadır vefa. Önemli de bir noktadır. O atmazsa siz atarsınız çünkü. Ama tek fiskeyle ama üç kademeyle... En başta saygı vardır zaten şüphesiz. Sevmediğiniz birine bile duyulması gereken bir şeydir o. Sevgi genellikle beraberinde gelir. Ama az ama aşırı.

Bazen de orta karardır. Özellikle herkese karşı mesafe koyanlar da. Bağlıysanız biribirinize, güçlüyseniz ki bunun çok zor elde edileceği bir devirde yaşıyoruz. Evet, bunu başardıysanız zaten "olmuşsunuzdur" siz. Sadakat devreye girer ister istemez. Ben sadığım demekle olmaz. Karşınızdakinin sizi büyüttüğü sevgiyle alakalıdır bu biraz. Tamam, bayağı bir alakalıdır. Sadakat yüreği arınmış kişilerde mevcuttur. Çıkar ilişkilerinden uzak, yüreği biraz örselenmiş ama bundan ders almış, törpülenmiş duygulaarıyla olgunlaşan, belki biraz da duygusallık karışabilir işin içine. Ama vaziyet böyle benim tanımlamamca. Zordur yani sadakatle bağlı ilişkileri yürütenlerle ilişki kurmak! Özellikle zamanın koşulları göz ardı edilmediğinde. İşte bu insanlardan beklentileriniz olur en çok çünkü. Herkes yapar o yapmaz, o sizin gibidir daha çok (bana arkadaşını söyle sen kimsin çıkar ortaya felsefesinden hareketle), içinizden biridir mesela, öyle çok seversiniz ki girsin içime yaşasın istersiniz. İşte bu yüzden bambaşkadır o. Devamını beklersiniz. Alışkanlığınızdır, bağımlılığınız. Zaafınızdır, ortak noktanız, belki de yaşam sebebiniz bazı zaman. Günbegün daha netleşir bu gün yüzüne çıkar tüm hassasiytnizle. ve vefa girer bu noktada devreye. Vefa beklersiniz. Epey bi bekletir hatta çoğu zaman. Bazen değer bazen "değmez" der geçersiniz ama geçmemiştir. Tıpkı "unutulan sevgililere" yazılmış şiirler gibi. Avuntudur, kendini kandırmadır ya da bir ismi varsa siz de ayrı, o'dur işte. Umutla beklersiniz işte. Umut çalar kapınızı. O da çoğu zaman vefasızdır bazen. Ama her şeye rağmen olması gereken bir şeydir. Bir ihtiyaçtır o daha çok. Yeme, içme, okuma, giyinme gibi bi ihtiyaçtır. Hatta sığınmadır, evet, insanın maddi olduğu kadar manevi ihtiyacı olan bir sığınmadır umut. Umut sallar insanı, yıkar veya yıkmaz. Güçlü kılar çoğu kez. Hayaller vasıtasıyla köprü kurarız. Olmazsa sükut-u hayal, olursa eyvallah, amenna! Ama hayallere yakın bi kapıda olduğu için gerçekleşmesini isteriz, dileriz, dua ederiz. Umut bi güç verir insana. Bi son direniştir. Varılan son nokta. Kaybedilmemesi gereken şeydir. Vefaya uzanan bir şey. Bu yüzden umutla beklersiniz vefayı. Çünkü, geçmiş yaşantıların özetidir vefa. Paylaşımların ekstresidir. Vefa önemlidir bu sebepten. İşte ya hayırlı olur sonrası ya "hayırsız". İnsana ait bir şeydir vefa. Sevgi, saygı, sadakat, anlayış gibi bir şey değildir sanki. İnsanın üzerine düşen bir vazifedir, bir sorumluluktur. Bir projedir yönetilmesi beklenen, bir borçtur her şeyden önce sanki. Umut ve hayır'ın ortasındadır. Umutla beklenir ama bir şekilde son'lanır, sonuçlanır. Bazen hasret kalınan bir hayal. Bazen yılmamış, yıkılmamış arzular. Bazen boşa geçmiş zaman. Bazen her şeye rağmen değen bir süreç. N'olursa olsun görecelidir belki ama affedilemeyecek bir şey. Herkesin umduğu bir şey ama kimsenin yerine getirmediği bir şey aynı zamanda. Herkes güzel düşünür ama kötülüklerle doludur dünya. Bu çelişkiyi hala çözebilmiş olamasam da vefalı günler diliyorum hepinize, tek tek, ayrı ayrı... Zor biraz belki ama.. Vefakâr dostluklar tabii ki bir o kadar da.

Gücü kalbinizde hissetmeniz dileğiyle,

ve umudu hayra yormanız ümidiyle,

Hayırlı günler herkese! 

"Çok uzun zaman önce kaybettiğim bir şarkıydın sen

Meyanı belli, nağmeleri burnumda tüten

Sonra yalan oldun herkes gibi

ve artık değerin düştü gözümden..." ç. kalem