Ama olsun, boşversene... Benim hep "sıkı giyin" diyen birilerim vardı!
Gönlüm yas tuttukça arkandan ağladı...
Ama sen de merhamet olmadığı için bıraktın beni arkada gözü yaşlı...
Ne'me lazım ki soğuk havalarda gezmeme, dolaşmama rağmen..
Yetkililer beni şöyle uyardı: "Çıkma dışarı!"
Tehlike doluydu etrafım, farkındaydım.
Ben gibi düşünmezdi karşımdaki neticede...
Şanslıydım ki, bi' parmak şıklatışıma bakardı, korumalarım vardı...
Üstelik bir telefon, bir duvar, bir dua ötedeydi yanımdakiler de...
Sevdim ki sevgilerim karşılıksız kalmadı.
Ve sevdim seni, sevmeye hüküm giydikçe ömrüm; üşüdü, sırtım açık kaldı...
Ayazdı hava, örtmedin, ellerimi hohlamadın, kimsesizdim, soğuktu dışarısı.
Çıktım dışarı. Ben çıkmasam hayat kolumdan sürükleyerek çıkaracaktı.
Ve üstelik gözlerim seninle doluyken, gözyaşlarım gözlerimde kaldıkça boğuldu.
Kimseler bilmez, seninle oradaydık biz aslında. Kalbim mi? Kalbim yarıçıplaktı...
Arkamdaydı belki birileri ama ben örtmelerini bekledikçe,
Birçoğu ellerinden geleni artlarına koymadı.
Ben seni sevdim ama en çok.. ama en çok.. seni sevdim.
Ama.. sen.. sen arkamda da değildin, yanımda da.
Karşımda da durmadın hiç bir zaman, inkâr etmem, Allah var.
Öldürürüm seni de hakkını yemem bak o konuda.
Ama bir gerçek var ki; yanımda olan sen değil, hislerimdi.
İşin aslı yani, bana düşendi.
Ve sen.. sen arkamda da değildin, dibimde olsan yanımda da...
Doğrudur "seyirciler", o.. O
İşin kötüsü o tüm korumacılığında olduğu gibi bu kez onlara değil, bana.
Sevdiğine...
Tek vuruşta parçalayıp dımdızlak bir başıma beni ortada bıraktı.
' En karanlığımda beliren
Sahipsiz, ıssız, siyah ve yetim şiirler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder