6 Şubat 2013 Çarşamba

Yeme Beni, Yerim Seni! (Dokunulmaz Şiir)















Hayatı dolu dizgin yaşadığını san anca sen
Bakayım, boyun da uzamış senin!
Dalga geçmeyi bil, laylaylom' a al her şeyi
Dilin de boyuna paralelmiş hani!

Geçmişsin anladık hayatın türlü hallerinden
Dertlerini ağzındaki sigara tütününde eritmişsin belli ki
O dalgın duruşundandır zaten tüm muhakeme
Perişan eder bu duruş haberin olsun, gittikçe büyür acı...

Çıkarmayı da bilmezsin tadını benimleyken
Bırak keyfinin kâhyası düşünsün azcık dünya işlerini
Bulamazsın bu tadı da başka yerlerde, tadını yanındayken çıkarsan iyi edersin
Hayat sıkıntı denedursun, aç gözlerini de azıcık sen var farkına güzelliklerin

Gözlerini açacak kadar da acizsin; sen dal güzellik uykuna iyisi mi, peki?!
Ben de renklerimi söndürür otururum yanına, yol bitirene kadar...
Bu büyük hallerini bırak da gel yanıma ama n'olur tavrını sıkıcı bulur hayat!
Aşk birimizden birinin benliğini birbirimiz için söndürene kadar...

Zerre zehir olsa yaşam yine de içerim senin hatrına
Sen bilme, görme anca büyüklük tasla!
Bana gösterdiğin en hassas ve derin yeri en çok bakışlarınla
Bakışlarınla kalbini yansıttığın için teşekkür ederim, hayatını hayatıma...

Hayat pastaysa ve insanlar pasta diliminden paylarını alıyorlarsa şayet
Ben pastamı seninle paylaşır ama yine de seninle yerim
Sen kendininkini yesen de "salak" yerine koy, umurumda değil
Ama seni umursadığım için en çok kendimi yerim.
Bilirim ki; yerim yerin, yerin yerim.
Çatlak Kalem - Şubat '13

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder