Facebook Davranışları

Sosyal medya denilince belki de ilk akla gelen sitelerden biri oldu artık Facebook. Şaka maka, internet algılayışımızı, hatta gündelik yaşam tarzımızı bile değiştirir oldu, hayatımıza girdiği ilk günlerden. Herkes yavaş yavaş kaydını yaptırdı ve çığ gibi de büyüdü gencinden yaşlısına. Derken yeni akımlar türedi aralarında. Sosyal moda akımları oluştu örneğin. Oraya videosunu yükleyenler şöhretin kapılarını araladı; bir grup sözler herkesin diline pelesenk oldu. Kültür yarattı kendine. Toplumda da ayrı bir yer edindi, önemlice. İlk başlarda olmayanlar aşağılandı-antisosyal gözle bakıldı, sonra herkes bunaldı bir ara çıkmalar başladı, çıkanlar değerli oldu. Ancak yalnızca dondurulabiliyordu. Temelli çıkılmıyordu, dondurulduğunda da bilgiler silinmiyordu. Derken dank etti ve sorular, sorgulamalar oluştu. "Allah Allah... Nasıl bir altyapıydı bu?"

Yaşamımıza girdiği günden beri bizim içimizde de gelişti. Onsuz yapmadık, onsuz kendimizi eksik hissettik resmen. Günlere vurmuştu damgasını çünkü, hayatımızın tam içine... İletişimimizdi elimizin altında, dünyanın her yerinde ve zamanında bilgiişlemimiz, yegâne habercimizdi. Her yeden erişebildiğimiz, ulaşabileceğimizdi. Taklitlerini yaptılar tabii, her şeyde olduğu gibi ama önüne geçen oldu mu? Elbette hayır. Asıllarını yaşatmaya yaradılar onlar ancak. Zihnimiz boş kalınca, iş arasında, canımız sıkılınca internet aradık hep. İnterneti bulduğumuzda da ilk penceredeki mutlak sekmelerden birine yerleşti, ilk bakılacaklar arasında Facebook. Çünkü yapımıza uygun dedikodu ve doğallımızdaki röntgenleme onda da vardı, hamurundaydı(!)

Yaşama girince ciddi ciddi bizi de değiştirdi. Olaylara bakışımızı, genel bakış açımızı, bazen amacımızı, tutumumuzu ve davranışımızı, kısacası insanlığımızı epeyce değiştirdi. Peki ya değiştirirken geliştirdi mi? Evet kendini epey bir geliştirdi(!) Videolar paylaşıldı zamanla, oyunlar çıktı, like'lamalar oluştu, kapak fotoğrafları ve zaman tünellerinde... derken vakit geçti biz kaybolduk ilk paylaşımlarımımıza, gömüldük gitti... Ciddi ciddi davranışlarımızı değiştirdi, etkiledi. Bizi yansıttı. Öyle bir yansıtmaydı ki bu... Artık on sene öncesinde bulamadığımız arkadaşları, sayesinde bulup bağlantılarını paylaşımlarını beğenerek ya da beğenmeyerek yalnızca takip ederek onun hakkında bilgi sahibi olmamızı ve bunu yaparken ona çaktırmayacağımızı garantileyerek aksetti dünyamıza. Hatta arkadaşımızla buluşacaksak bile uzun bir aradan sonra, fotoğrafını gördüğümüz için doyduk ona daha şimdiden. E görüşünü, görünüşünü ve üslubunu da biliyorduk. Sesini duymasak, elini sıkmasak da olurdu yani... Dokunup da satın mı alacaktık sanki(!) Nefret edip de takip ettiklerimiz de vardı bu dünyanın içinde, sevip çok sevip de ilgilendiklerimiz de. Ama sesszice ve mütemadiyen takip ettik yalnızca. Kayıtsızca... Bir de atıp tuttuk genelde, iletilerimizce.

Sonra yine davranışlarımız değişti. Önceleri arkadaş listemizin kabarık gözükmesi için elimizden geleni yaptık ve hiç tanımadığımız kişileri bile eklediğimiz oldu listemize. Çünkü bireysel algı olarak hissettiğimizde, başkarının bizi arkadaş canlısı, sosyal bir insan olarak anmasını, görmesini, bilmesini istedik. Daha sonra biz yine sıkıldık. Bu kez gerek yoktu kimsenin kimseyi bilmesine ve "bizi bilen biz gibi bilsin" dedik ve tanımadığımız kişileri çıkardık. Hatta tanıdıklarımızı bile eledik gitti. Sonra özelleştirmeler ve yalnızca bizim görebilmemiz gereken ayarlamaları yaptık. Sınırlamalar getirdik profilimize, gereken düzenlemeleri yaptık. Artık, kardeş kanal Twitter'da da olduğu gibi, takip edeni takip ediyorduk, bizi beğeneni beğeniyorduk ve her şey karşılıklıydı. Hatta öyle bir duruma geldi ki doğum günümüzü kutlamayanlara bile kin besler olduk yakın zamanda. Oysa onun bizim doğum günümüzün olduğu gün girmesi gerekiyordu internete, ne yapıp ederek. Profillerimizi, fotoğraflarımızı, kutlamalarımızı beğenmeyenleri bizi kıskandıklarını düşündük, kurduk. Milletçe paranoyak manyak olduk(!) Bizi beğenenler en "yakın" hissettiklerimizdi zaten işte. Onlardı bize asıl yakın, asıl dost. Gerçek dostluk(!)

Birçoğumuz çok zekiydi(!) İş ortamında sevmediği patronunun bile fotoğrafını beğeniyordu, maaşımı belki bu ay yükseltir diye... Çıkarına, menfaatine kullanıyordu Facebook'u tamamı ile. Kimi geçemeyeceği dersin hocasının paylaşımlarını beğeniyordu, yorum atıyordu kendi çapında. Ya bir katkısı olursa, diye... Öte yandan, hiyerarşik düzen, sanal ortama da yansımıştı. İşçiler işçileri beğenir oldu, arkadaşlar arkadaşları; hocalar hocaları beğenir oldu, patronlar patronları. Tabii öğrenciler hocaları beğenirken hocalar yalnızca hocaları beğeniyordu. Statü farkı anlaşılıyordu maddi olarak varlığı olmayan sayfalarda bile...  Ego, kompleks, aşırı özgüven, kibir, nefret, kin, röntgencilik, kıskançlık, hasetlik, fesatlık, görüp de görmezlik, gıybet, dedikodu aldı başını gitti kısa sürede. Kaç ilişki bitti, kaç boşanma yaşamaya tanıklık etti bizzat Facebook. İnternetten aşka inanmayanlar bile Facebook'tan buldu aradı kısmetlerini(!) Sonucu bile bile, gerçeği göre göre gümbürtüye gitti pek çoğu yine. Birçoğu da sayesindeki fotoğraflar iletilerle gerçekleşti(!) Dostluklar, arkadaşlıklar bitti. Devamlıydı çünkü, sıkıldık, birileri hep vardı çünkü, oradaydı nasıl olsa, usandık. Bizi değiştirdi, yap-a-mayacağımız şeyleri yaptık çünkü... İçimizde olup da bizzat gösteremeyeceklerimizi gösterdik belki de, kimbilir. Nasıl olsa fotoğraftaki yüzümüz kızarmayacaktı sonuçta! Fotoğraflardaki yüz nasıl kızarsın hem, değil mi? Sesimiz titremeyecekti bile bazı şeyleri yaparken, utanmayacaktık... Aman, kime hesap verecektik bu saatten sonra zeten? Dışarıda yemek yemeyi sevmeyenler bile sabah restoran kahvaltılarını karelediler, "mutlu paylaşımlarına". İki yüzlü oldular bazıları ve dış dünyada bunu sorgulayacak birine de oradakini yalanlayacak ya da kendi eski tutumunu yalanlayacak kadar yüzsüzleştiler. Hoş, bunu sorgulayacak adam da zaten, ya beğenecekti o fotoğrafı ya da laf olup torba dolduracaktı işte(!) Bize sunduğu imkan, rahatlık, kolaylık ve konfora çok şey borçluyuz Facebook! Sen olmasan ne yapardık, nasıl yaşardık bilmem. Bundan 10 sene öncesinde, internet yaygınlaşmamışken henüz, biz nasıl yaşıyorduk diye sorguluyor insan kendini, bazısı da "nasıl bir yaşamaktı ki bu bizdeki?" diyordu şüphesiz.
Size Facebook'lu yaşamlar efendim.Yaşamın öte tarafında da arayacağız gibi sanki(!)
Kendimizi değiştirecek şeyler arıyorduk, sebep oldun ya Facebook, helal olsun sana!
Denilmesi gerekenin ötesindeki cümleleri birlikte kuralım gelin, ne siz O'na sorun ne de O size söylesin...

Sanatsal Sıçmacalama

Artık sanatın da tadı tuzu kalmadı bu ülkede. Zaten ne kadar vardı? Ne kadar kişi ilgileniyordu? Kaçına saygı duyuldu, kaçına saygınlık kazandırıldı? Heveslenenlerin de şevkleri gark oldu gitti içlerinde. Şevkler öldü, zevkler yok oldu. Aşk vardı içimizde, aşk yok oldu. Sanat duyguların en iyi ifade biçimi. Her dalı bir ayrı hüner üstelik, sevmek gibi.

Sinemalarda oyunculara bulaştı bu deli tutku; maddi anlamda sinema yok oldu. Fotoğraflar ucuz imgelerle doldu, mertlik bozuldu. Müzik desen aldı başını yürüdü, ama daha çok def'oldu... Resim hiç yoktu zaten, söndü, bir daha yanmadı. Derken o miras, üretken, ata hünerleri boyut değiştirdi, evrim geçirdi. E onlar da etkilendiler tabii memleket hâllerinden, hâllere girdi. "Peki ya kaç kişi tozu ayağında sürdürdü" derken; ebru, tezhib, minyatür yok oldu. Hattatlar yetişmiyor artık ülkede. Herkes yazar, herkes şarkıcı, pardon "sanatçı" bu ülkede! Grafiti zaten yoktu bizde. Yurtdışında çevreyi güzelleştirme, harabeleri makyajlama için kullanılan sanat, bizde politika söylemi, ticari sloganlar, ucuz sembollerle duvarlara süsleniyor. Yepyeni boyanan apartmanlara üstelik... Virane olmasına gerek yok, zihinler virane iken... Aşkı patron kağıtlara çizer önce böyleleri sonra üzerinden geçer defalarca, hiç mecâli yokmuş gibi. Yazık... Taklit ediyoruz bazı şeyleri ancak onu da beceremiyoruz maalesef. Becerirken en olmaz şeyleri yaşıyoruz ve yaşatıyoruz etrafa. Hiç olmayacak şeyleri bile olduruyoruz zaman zaman, maşallah... Neticede komik duruma düşüyoruz, en trajedisinden. Sanatı saçmalamak uğruna kötüye kullanıyoruz daha çok. Saçmalamak yerine göre güzel getiriler elde eder sanatta oysa bakmayın. Saçmalamanın en uygun kullanıldığı yerdir, sanat. Soyut çalışmaların çoğu saçmalama ve hayal gücünün yettiğince var olur ancak biz öyle bir raddedeyiz ki ne ölçüsü var işin, ne haddi, ne de hududu... Hububat gibi kil kil, is is bırakıyoruz parmaklarımıza çirkin tozunu. Öyle bir hâl alıyor ki sonunda kokmuyor bile bu ülkede sanatın kokusu... Çünkü duyguyu parayla yaşayan ve parayla duygu satan insanlar olduk cümleten artık. Sonumuz hayır olsun denir ya hep. Bilmiyorum, iyi değil edebiyatın, müziğin, resimin, sinemanın ve fotoğrafın ve de binlercesinin içeriği... Algılarımızı değiştirdi dünya. Böyle değilken zor geliyor alışması, kolay değil. Hiçbirimiz için... Bazı şeyler değerlerimizden götürüyor bazıları satamadan getiriyor oysa, endişeli kaygılar içerisinde. Ticarisinden ve de binlercesinden.

Yok oluyoruz biz. Mirasımız varken üstelik, biz de üzerine katıp birazcık geleceğe bırakabilecek miyiz? Mirası parayla satan ve parayla kendinden, değerinden dejenere olan insanlar olduk artık... Bitti üretim, geldi kolaylık. Bitti emek, geldi rahatlık. Değişik insanlar olduk çıktık, üstelik tümüyle kökünden saçma bir değişiklik. Duygularımız yok ki sanat üresin, üretilsin... Eee... Gazamız mübarek ola bundan sonrası için.

"Alaaddin'e Söyleyin Lambası da Onun Olsun, Cin'i de..."

Yaşlanmış Alaaddin. Geçen gün gördüm, sallanan sandalyesinde kendi hikâyesini okuyordu, bir çift hipermetrop çerçevenin gerisinde... Çok küçülmüş, boyu kısalmış. Çenesinin bitiminden sarkan gerdanı ile yüzü, yalnızca yüzü kilolu gözüküyor. Kulakları bir servi ağacı boyunda! Gözleri pörtlemiş yuvalarından, yerini beğenmiyor neredeyse. Alaaddin, "hey gidi Alaaddin!" diye iç çekiyor içinden... Eskilerin alımlısı, on bakanın bir bakıcısı, mağrur ve adil bakışı dağlar deviren Koca Alaaddin! "Gençken daha güzeldin be yavrum... Gençken daha güzeldin..."

Lambası beyninden büyük kalmış diyorlar onun için şimdi. O hayatındaki üç dilek, aklını başına devşirip yolunu kendisinin yapmasından daha zararlı yola çıkarmış çünkü Alaaddin'i. Halktaki büyükler, büyük halk, dilek tutacağına kendi bir şeyler yapıp dua etseydi daha büyük olurdu şimdi ve daha sağlıklı, daha huzurlu, daha mutlu, daha.. diyorlar. Halk aynısını yapmamış oysa bir yerlere gelmek için. Kısa kestirme yolları kullanmış çoğu hatta tamamı. Torpiller dönmüş, torpiller patlamış, havafişekler çıkmış rengârenk ortaya. Halkın genç tabakası ise, ona gıpta ederek bakıyor daha çok. Yolunu almış, ununu elemiş, eleğini asmış gözüyle bakıyorlar.

Peki, Alaadin'in düşüncesi ne bu konuda? Halk böyle düşünerek onun adına onunla ilgili yorumda bulunuyor fakat ona kendi adına konuşması için fikrini soran olmuş muydu daha önce? Hayır. Alaaddin yine kendi ilerlemişti yolunda çünkü. Bu yüzden yalnızdı. Ve hiçkimsesi yoktu yanında. Peki, bunca insanın, ona karışmayan bunca insanın şimdi sonuç hakkında çıkarımda bulunmaya hakkı var mıydı? Doğru muydu bu? Ahlaklı mıydı? Bunu düşündü epeyce kafasında. Düşünürken yol aldı zihninin derinliklerinde. Anılarını, arkadaşlarını karıştırdı. İşlerini gözden geçirdi. Ailesini sordu soruşturdu mahallenin bakkalına, kasabına, berberine ve terzisine(!)

Yoktu. Hiçkimsesi yoktu bu yolda. Bu yüzden ona karışmaya hakları, hadleri, hesapları da yoktu... Dolayısıyla ne yanlış oluşabilirdi onlar için şimdi, ne aksi ne de günah... O ne söylese haklıydı ama onlara. Çünkü Alaaddin kendi için dilekte bulunmamıştı. Devamlı onları düşünerek hareket etmişti. O üç dileğini de toplumu için, toplumun huzuru için, huzurun refahı ve mütemadiyenliği için kullanmıştı. Sonsuzluk içindi yani kısacası iyiliği. Halkı ise içinden geçirdiğine değil, onun niyetine değil, ceplerine giren 10 kuruşu düşündükleri için dileklerin götürülerine bakmışlardı. Alaaddin yalnızdı. Kimsesi yoktu artık. Herkesi kaybetmişti tek tek. Cin'in de kendinde tek bir dilek hakkı vardı. Onu kullanmıştı... Artık özgürlüğüne kavuşmasını beklerken halk; o, onu bulan sahibinin, Alaaddin'in, yanında kalmayı seçecekti bundan sonraki yaşamında. Halk şaşırdı tabii önceleri. Aslında kabullenemediler pek. Kendileri için cömert davranan ve kendi sonrası için ona vargücüyle kin, nefret, öfke kusturan bu şahısın ilelebet yanında muhafızlık edeceğini... Halk isyana kalkıştı. Şükür duaları edenler isyan eder miydi? Büyük Halk! "Hulk" diye yazılıyordu aslında... Okunuşunda değişen bir şey yok yani. Alaaddin'in suçu ise iyiliğiydi... Kendi egosal iyiliği değildi. İyilik tekil değildi onun için, evrenseldi. Oysa vakit çok geçti... Halk ipini çekmişti. Lambası beynini geçmişti. Cin'i yanındaydı ancak o da korkudan kimseye ne karıştı ne de görünebildi. Niyet gerçekti. Niyet ise iyilikti. Ama çoğunluk olmadığı için aynı niyet tek bir suça dönüştü. Çünkü bir iyi ve bir kötü vardı, ortası yoktu. İyi, hulk ise; suçlu ve kötü, Alaaddin'di. Bu da Alaadin'i suçlu yaptı tabii. Vakit geçti. Her şey için çok geçti... Karar verildi. Alaaddin'in sonu aslında üç dilekti.

Tepetaklak!

Benim sevgililerimin hiç biri normal olmadı ki, sen olasın...
Azap çektirdin bana gayya kuyusunda,
Dünya nimetleri arasında
Ne malum öbür tarafta da çekmeyeceğimiz sanki, fecri çarkında
Destur çek yatarken de bari hisset, ar damarında!
Korkuyorum çünkü; senin için, senin adına...

Nasıl olsa sen onu da beceremezsin
Toplu katliam gibi herkes, evin reisi sensin!
Çok uçma, açılma, saçılma kumanda bende
İskeleden hallicesin yoksa , göstermelik sen de!
Birçoğu kanı kızılcık sanır oysa kan zehirli bir ok...
Suyun bile kaldırma kuvveti var;
Senin yok(!)

Bazı insan çok sevilmekten hazzetmez
Bazısı arar, sorar, edinir, bulur aşkı; kudurur
Bazısı bulur bunar yine de, bazısının da olmazsa olmazı olur
Normal olmanı bekleyen yok senden zaten; akıllı ol, uslu dur!
Çileden çıkarma beni, ilah mı sanırsın kendini?!
Roma'da mı yaşarım sanırsın anlamadım gitti
Antik çağ güzeli(!)

Onu bunu bilmem, isteklerimi listelerim ben de tüm kısmetlerime
Teperse tepsin geri, sarsın bantı, çeksin vitesi...
İkiyüzlü, korkak ve inkârcı olacağına mert olsun isterim her yeri...
Karnından burmalı, beyninden kurmalı
Gazla çalışmaz belki ama makineli, pompalı
Ne kadar sevgim varsa görmek isterim kalbinde yüzdesini...

Çok fazla gönüle girip çıkıyorsun
Korkuyorum senin için, senin adına...
Oyun mu sanıyorsun bilmem, bir tane gönlün var oysa
Birçok ah alırsın, iyi olmaz bak; sonu da, sonunda...
Bir gönül verilmişse sana adamakıllı kıymetini bil
Sırt dönme, yüz çevirme dediysek de sor bir aradabir(!)
Bir gönlün varken ne diye bakarsın başka gönüllere
Dene, yanıl, yamul ama kimse bir ben etmeyecektir...

Benim sevgililerimin hiçbiri normal olmadı ki;
Farklı evrenlerden gelen uzaylı sevgililerim vardı mesela.
Hepsi birbirini vurdu domino gibi yıkıldı, birini ötekine de ben çarptım
İlan vercem, hazırsan diyip üzerimde işlem yapcak birini istiyorum diye
Ne hâli varsa görsün, çeken çekmiş gitmiş benim içimde...
Birçoğu haltını mucize sanır oysa iki ucu b*klu bir ok...
Suyun bile kaldırma kuvveti var;
Senin yok(!)

Evlen, küflen, güvelen
Süslen, beslen, iyileş, iyi len...
Hıh... Dünyaya bak, kaç kaçabildiğin kadar(!)
Tepetaklak indim yaşamdan bir de sen, kes len!
Süpürdün saçlarımı sırf sükuttum oysa bazen
Bunu da yaşattın ya, daha fazla kıramazdın beni zaten
Birçoğu ayrılığı marifet sanır oysa o tam zehirli bir ok...
Suyun bile kaldırma kuvveti var;
Senin yok(!)

Çatlak Kalem - 'Ekim 2013

Laf Etti Pumpkin!

Biri bir şey söylediğinde, genelde, o kişinin kişiliği ve karakterine bağlı olarak tepki veririz, malumunuz. Yani söz konusu sevdiğimiz bir kişiyse söyleyen, çoğunlukla katılırız ve savunduğumuz bir görüştür. Savunmasak da destekleriz veya. Ancak sevmediğimiz bir insansa bu, konu ne olursa olsun, ne derse desin çapraz ateşteyizdir ve onu sevmediğimiz için (bilinçaltı nedeni) ne söylediği de umurumuzda olmayacaktır. Kendisini sevmediğimiz için de görüşünü ne seveceğiz ne de savunacağızdır. Basit bir savdır bu aslında, herkes görebilir veya önceden kestirebilir yani herkes bilir, ancak; bu görüş-kişi önyargısını yıkamadığımız için bu tezi de zihnimizin çeşitli yerlerine durmadan iteler dururuz. Buna da önyargılı yaklaşırız kısaca.

Bilmediğimiz bir şey söylemek gerekirse eğer sevgi, tevazu, bağlılık hepsi saygının temelinde gelişen şeylerdir. Esas olan saygıdır ve saygı bittiğinde her şey biter, üzerine yıkılır. Geriye yalnızca kocaman bir enkaz kalır.

Pekçoğumuz da insanları kategoriler halinde sınıflandırırız. Sanki kendimiz durumdan bihaber, gayet soyut ve mükemmel bir şeymişiz gibi! İllaki birilerini önceki hayatımızdan birilerine benzetiriz veya daha önceki genel kabul görmüş toplumsal "değer" yargılara göre bu insanları yargılayıp onları belli başlı kategorilere koyarız. Birtakım özellikler vardır mesela cinsiyetlere özgü. Kızlar az yemek yer, kızlar sessiz sakindir, daha duygusal ve daha kibardırlar. Bunu yapan erkek kız gibidir. Erkekler daha çok boğazına düşkündür, "kalbine giden yol midesinden geçer" diye boşuna dememişlerdir, daha konuşkandırlar, ağzı laf yapar erkek dediğin süs biberi gibi oturmaz. Daha fevri, sert karar verdikleri için de kabadırlar sıklıkla, nezaketten öte. Bunu yapan kız da erkek gibidir. Ama harbidir işte bu kez de! Örneğin, bu gibi yargıları baskınlıkla kendimize, içimize yedirmişsek; toplumun kararı kendi kararımız olmuşsa ve kendimizden bir şey koyamazsak olaylara; devamlı dışarı çıkan, sokaktan gelmeyen "kız" olamaz. Erkek gibi derler. Evinde oturmayı bilmez çünkü... Öte yandan, kitap okuyan, sanatla uğraşan, evden dışarı çıkmayan erkek uysal değil, kadın gibidir. Pısırıktır, sosyal değildir. Ya da entellektüeldir. Bir kıza erkek gibi derken o kızla gurur duyularak bakıldığını fark edersiniz. O da bununla gurur duyarak konuşur. Toplumun algısını bilir çünkü. "Ben küçükken mahallede erkeklerle maç yapardım..." bunu söyleyen bir kıza bakın koltuklarını kabararak anlattığını göreceksiniz. Erkek egemen toplum yapısının getirileri... Ataerkilliğe karşıt olanların dahi rolmodeli erkekler! Ancak, bir erkek "ben küçükken bebek oynuyorum" dediği an o kadın gibidir, toplumda aşağılanır, alay edilir... Erkeğin böyle bir şey deme hakkı yoktur, kadınınki gibi. Övülemeyecektir çünkü. Tüm kınamaları göze alması gerekir bunu söylemesi için. Ya da direkt "gay" olacaktır. Gay'lik ve efemineliğin farkını bile ayırt etmeden söylerler bunu. Çünkü bilenler zaten etiketleme yapmazlar bu konuda sıklıkla. Uğraşmaz böyle işlerle, üretkenliklerine devam edeceklerdir. Dışlanacaktır diyen de. İyice ölçüp tartması gerekir bu yüzden o cümleyi kurabilmeleri için. Bu yüzden ataerkil toplum yapısında irdelenmesi gereken bir husustur erkeğin özgürlüğü, özgür iradesi... Kalıba oturmazsa aşağılık bir sınıf dışıdır zaten. "Adam gibi oturması, karı gibi dedikodu yapmaması ve karı gibi gülmemesi" erkekliğin farzlarıdır çünkü. Adam ise toplumun ütopyasıdır. Doğru, iyi ve güzel hep ondadır. Toplumun tüm beklentisine yanıt verir çünkü. O yüzden "adamdır", hatta "adamın dibidir"! Öyle bir şey ki bazı erkekler bile adam değildir... Ç*kleri olsa bile, ana-babası doğumunda "nur topu gibi bir oğlunuz oldu" sözünü duysalar bile... Velhasıl, kategoriler tükenmez. Bilakis, kategoriler kategorileri doğuracaktır. Böyle sürüp gidecektir. Yoksa sizin hâlâ kategoriniz yok mu?

Maalesef öğrenemedik saygı duymayı, diğer insanları boşvermeyi, onları kendi hayatlarıyla başbaşa bırakmayı... Karıştırdık durduk herkesi, her şeyi didikledik didindik durduk. Saygı duymayı öğrenemeyiz genelde hayatta, her ne kadar kendimizi saygılı bilsek de... İşimize bakmak zorumuza gelir bazen. NBu yüzden başkalarını görürüz hep, saygı duymadan.

Küçükken biz, arkadaşlar arasında biri bir şeye karşı çıktığında, alakasızca bir şey söylediğinde ya da savunmadığında "laf etti balkabağı!" denilirdi. Kendini olaylardan soyutlayanlar için, hiçbir şey söylemeyenler için, çekimser kalanalar için... Sizi de şöyle alalım! Yeni versiyonuyla... "Laf etti pumpkin!"

Şekilciyis!

"Bilmiyorum var mıdır sizin oralarda, bizim buralarda epeyce meşhurladı" diye başlar bir cümle. Topu kıyamettir sonrasında, hemen çıkagelir peşpeşe. Millet modaya uymuştur artık, uymayanın vay haline. Topluca bir akımdır oysa farklı olmak bahane, içinde. Herkes farklı olduğunu düşünür birbirinden, ancak aynı fabrikadan çıkmış bir seri üretimdir insanoğlu paranın elinde... 

Para imaja yansır, üstbaşa yandır; bir sembol, bir göstergedir aslında dışarıya yeşil ışık veren. Sinyali çaktı mı karşıdaki anında alır mesajını ve ayağını da denk. Oysa parayadır itaat, alt yazısıyla üstü başıyla tümüyle durumu özetler. Biz yine de biliriz, farkına varırız ama yine de ses etmeyiz. İtaat ederiz işte...

Merakından, hevesinden, tadına göre giyinir kimileri. Kimileri için sadece bir ihtiyaçtır giyinmek. Kimine göre makyaj yaparmış gibi günlüktür, tüketmektir, bir giydiğini bir daha üzerinde görmemektir... Kimi kendini iyi hissetmek amacıyla giyinir. Kimi moda düşkünüdür, kendi tercihleriyle değil genele uyum gösterir. Kimi ucuza şık giysileri tercih ederken; kimi hem pahalı hem şık giyinir. Kimi ucuza ve zevksiz görünürken, kimi pahalıya alır yine de çirkin giyinir...

Dövme modasıdır gidiyor son dönemde. Hiç çıkmayacak bir şeyi, sırf şekil / şekli uğruna ve ilelebet bedeninde taşımayı göze alacak kadar bir anlık karar içindeki bir ruh hali, bilmiyorum ne derece sağlıklı? Ancak yararlı ve tekdüze bir moda kurbanı olduğunu düşünüyorum pek çoğunun. Zira bedenler yaşlanınca pek hoş durmayacak o gergin şekiller, malumunuz. Bir de ne güzel yüksel bel kesim kotlar yine döndü diyorken, yeniden düşük bel pantolonların piyasaya çıkmaları özellikle gençlerin (erkek ergen çağındaki çocukların) arkalarından bakıldığında donu dışarıda, kaka yapmış çocuk imajı taşımaları yine görüntü kirliliğine sebebiyet vereceğe benziyor.

Öte yandan, ne'(yi)me lazım... Biz yine de etiketlemeye devam ediyoruz yüreği göremediğimiz için, gönüllerine bakılmaksızın, şekle takılmaya ve etiketlemeye. Ağzını yuvarlatan birini görsek konuşurken hemen "apaçi", apaçi'ler gibi olmaya çalışırken debelenip olamayan "özenti" fakat "öz"ü belli gençlere "kırmançi", hem kırmançi hem apaçi arasında sıkışıp kalmış "zavallı"lara "komançi", daha çok kırmançi'lerden oluşup karı-kız düşkünü "abazan" olarak da bilinen gençlerin çağ atlamış versiyonu olanlarına "barza", konuşması kadar giyimi kuşamıyla da dikkat çeken ama yalnızca dikkat çeken gençlere "tiki" veya "concon", asıl kullanımını "lubunya" dilinden alan ve artık e-sözlükler sayesinde çok sıkça kullanılan, yaşam tarzı ve yaptıkları birbiriyle uyuşmayan, şeklen kırmançi'ye benzeyen ama ne yapsa saf gözüken gençlere "kezban", tiki'liği yaşam tarzına yansıtmış ve artık bir üslup edinmiş, kendine de yakıştırmış gençlere ise "ciks" diyoruz. Hı bu arada, ilerigelenlermiş, sanatsevermiş, doğacıymış, entelektüelmiş, kıroymuş, magandaymış, kenar mahalleymiş, beşparasızmış, tok evin aç kedisi'ymiş gibi benzetmeleri kullanıyorsanız, sizin etiketleriniz eskimiş demektir. Hemen yeni bir sticker alın ve yapıştırmaya başlayın bence en yeni modellerimizi, önünüze gelene...
Eee... Biz, "önümüze gelene, bin tekme" ile büyüdük ne de olsa...

Sadrazamın Sol Anahtarı

Yaymaya yayılmaya öyle çok alışık bir milletiz ki, her şeyimiz lüks içinde, her şeyimiz rahatlık ve konfor içinde olsun istiyoruz. Tamam bir dilektir, isteyebiliriz. Hekes gibi, bir dilek de biz gönderebiliriz yaşama. Ancak bunun için bir uğraş verdik mi, mutfağında ne yaptık, hak ettik mi, lâyık mıyız, ne kadar lâyığız bunları sorguluyor muyuz? Bu sanırım biraz milli yetiştirilme tarzımızla alakalı bir durum. Ekmek elden su gölden yaşamaya alıştığımız için biraz da. Nasıl ekildiyse öyle de biçiliyor neticede yani.

Emeksiz yemek olmaz'ı herkes biliyor, herkes savunuyor fakat uygulamada tüm doğruları, iyileri, güzelleri bildiğimiz ve savunduğumuz gibi burada da bir pürüz çıkıyor karşımıza işte! Madem biliyoruz, niye var? İşin teori kısmını halletmemiz de eğitim ile ilgili bir durum. Herkesin topluca yetiştirildiği tekdüze bir sistemden kaynaklı bir durum bu da. "Tamamen ezberci..." E biliyorsun işte. Ezberci, yine herkes biliyor herkes karşı ama uygulamada yine bir pürüz... Teori pratikle bir bütündür esasında. Yalnızca teoriyi bilen, pratikte başarısızdır. Yalnızca pratiği bilen ise teoride başarısız kalacaktır. Ancak pratiği bilen teori her zaman konusunu doğru irdeleyecektir. Herkesin yoğurt yiyişi farklıdır azizim, diyebilirsiniz. Bu noktada da ortalık karışacaktır, kaos ortamı doğacaktır haliyle...

İki ucu b*klu çomak neticede. Aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık. E ortaya tükür s*ç ağzımızın ortasına öyleyse(!) Gözlerimiz bayık artık ne de olsa uyku pozisyonunda, şavkımız kayık... Bir anahtar var birilerinin elinde. O anahtarla tüm kapıları açmayı deniyoruz neticede. Oysa bir odadan ibaret değil bu kapı. Bir sürü oda var kalbimizde nasıl, bu da öyle işte, oda oda. Hatta odaların içerisinde bile odacıklar mevcut. Yeri gelince o odacıklar kilitleniyor neredeyse. Oda açıkken odacığın kilitli olması nasıl kötü bir şeyse işte... Her şeyimiz olsun istiyoruz, bolluk içinde yaşıyoruz da bir şey eksik, bu noktada. Sonucunda isteye isteye daha doyumsuz bir şey olup çıkıyoruz, istediğimiz olmadığında mırın kırın edip karın buruyoruz, yüzümüz düşüyor isyan ediyoruz. Bu noktada eksik olan şey ise, şükür. İsyanın tam tersi yani. Tercihimizi biz belirliyoruz, yolumuzu biz seçiyoruz, kendi irademizle ancak; tek bir anahtar var elimizde. Bıraksak tüm kapıları açacak aslında. Odaları ve odacıkları da... Bırakmıyoruz. Rahat ediyoruz çünkü. İşimize geliyor, menfaatimizi kudretlendiriyor, alışmışız çünkü. Kendimizi düşünüyoruz, kendimizden öte. Keyfimizi, nefsimizi... El elin eşeğini türkü çığırarak çağıradursun, biz var gücümüzle yok ediyoruz, talan ediyoruz değerlerimizi, bize sunulduğu şekilde... Mi? Herkeste tek bir anahtar var, aslında bir çok anahtar oysa topluca bakıldığında. Biz her oda için ayrı anahtar kullanmayı seçiyoruz... Uğraş vermeden, çabalamadan, gayret etmeden. Yine kolayımıza gidiyor bazı şeyler. "Dinliyoruz" ama dinlemiyoruz, kafamızın dikine gidiyoruz, at gözlüğüyle. İstişare etmiyoruz. Kulaklarımız tıkalı car car konuşuyoruz habire. İsteyince yapıyoruz ama istemeyince sadece şarkı söylüyoruz. Sadece aynı nakaratı tekrarlamak yaptığımızda. Defalarca ve usanmadan. Kimimiz için yalnızca nakarattır ya şarkı.
İşte biz yalnızca şarkı söylüyoruz...

Ben "Olaylar" Diyeyim, Gerisini Siz Getirin...

Bir Altın Portakal geleneğinin daha sonuna gelmiş bulunuyoruz, hadi hayırlısı... Zaten seneye ne kaldı şurada. Önümüz yılbaşı! Sonra hopp! gelivermiş bir yenisi daha... Ama nasıl? Bunu düşünmek sanırım asıl mesele. Zaman hepimizi değiştiriyor, başımızın içine bir beyin daha ekliyor her sene akıl dolu. Değişiyoruz, eskilerimizi beğenmiyoruz ya da yenilerimizden hoşnut değiliz filan. Ben mesela, 10 sene sonra yeniden yağlı boyaya başladım. 10 sene önce bunu bilebilecek miydim? Hadi geçtim onu, o zamanki en büyük tutkuma 10 sene ara vereceğimi dahi kestirebilecek miydim? Çok zor azizim. Zamanın bizi nereye götüreceğini bilmemiz, önceden çok zor. İsviçreli bilim adamları uğraşadursun, önümüzdeki sene "O Ses Türkiye"ye bile katılabilirim bu gidişle. Ama hangi şarkıyla? Hâlâ karar veremedim. Hı, bir de geçen sene sözümü ettiğim jüriden de kestim ümidimi. Hani şu içinde Nil, Yalın, Tan'ın olduğu jüri. Yanlarına da Sertab veya Ebru olabilir. Bu jüri yok aslında zaten. Hayal ürünü filandı o. Zira Hülya Avşar'ı Türkiye platformlarında jüri yapan zihniyetin vay haline diyesim geldi... Fotoğrafları kırpıyorum da aklıma geldi. Bayan Daisy'nin Şoförü'nde rol biçilmiş âdeta bana. O senelerde geziniyorum sanki. Uhular talan oldu şu an parmaklarımda. Yığın yığın gazeteleri kesip birleştiriyorum fotoğraf aralarına. Manyağım çünkü ben! Hem de önde gideni, hem de bir numara! Isınma turları mı? Bana bindiriyor daha çok o turları; yeni insanlar, yeni ortamlar, yeni şarkılar, yeni anılar... En kötüsü de ne biliyor musun? Yeniden kendini anlatman, yaşamındaki yeni birine. Keşke seni bilse... Bu yüzden eskiler daha kıymetli ya gözümde! Kantinde dutkurusu alıp yiyen bi' manyak benimdir herhalde onun dışında. Kendime WhatsApp'in klik sesini taktırmayı düşünüyorum bir de bu ara. Kabul anlamında devreye girsin istiyorum, farzedelim ki bir şeyi onayladığımda. Bazı kozmetik markalarının insanı madde bağımlısı gibi alıştırdıktan sonra ürünlerin üretimini kesip insanı dımdızlak ortada bırakmasını da hiçbir zaman anlamadım zaten ve anlamayacağım. Bu yüzden politikaya da bulaşmayacağım zaten. Nasıl bir olguysa artık sözümona?!! İnsanı insanlıktan çıkaran... Bir de bunu yapan o kadar çok insan yokmuş gibi davranmaları! Deli gibi Haribo yemeye devam edeyim ben iyisi mi. Hande'nin "Ya Ya Ya Ya" şarkısı niye 3 "Ya" ile yazılıyor müzik kanalallarında? Listebaşı şarkıya yapılır mı hiç bu! Ben bir şarkı olsam, hele ki Berksan'ın şarkısı dava açarım, süründürürüm adımı yanlış yazanları! Oysaki ben demişim kendime şarkı olarak, "çok iddialı!" Hayır en azından şunu yazarken bile habire Caps Lock açıp kapadım bir harf için, yanına bir harf daha koyabilmek için. Üşendim mi peki Sevgili Ya-Ya?! Neyse fazla tatsızlık çıkmadan, yazanların isminin yanlış yazılmasıyla paralel olsa onlar için hoş olur muydu, diye düşünüyorum... Bildiniz! Tıpkı nüfus memurunun gazabına uğramış gibi! Bir ömrün var zaten, onda da ilelebet ceza! Hı, yağlı boyaya başladım tekrar, tuval üzerinde renklerle dans ediyorum 10 sene sonra. Harika diğ mi? Oups! Bunu söyledim, araya öyle çok laf girdi ki şimdi fark ettim a dostlar... Geçen yolda çamur içinde bir jeep gördüm bir de, bundan bahsetmeliyim sizlere mutlaka. Son model ama nasıl baştan aşağı çamur! Çamurdan dikit ve sarkıtlar oluşmuş aracın muhtelif yerlerinde âdeta! Bir heykele dönüşmüş araba resmen. Aynı renk, gotik tarzda... Plakaya bir baktım ki: 26 U* 9*0(!) Ne oldum dememeli ne olacağım demeli! Eee... Hayat bu. İnsanı taşoz da yapar, paçoz da(!) Mesajımı aldım ben o gün. Hayat bana mesaj üstüne mesaj atsa da. Varsın ondan gelmesin çok mu, sağlık başka. Gerçek aşkı da yaşadım, bir çıkar beklemeden ondan, yalnızca sevdim, çok şükür... Hayata olgun başladım, şen şakrak gözüksem de etrafıma. Yaşamak... Yaşamak sevdiklerinizi kaybettikten sonra, sonraki yolu onlarsız adımlamanız gerektiği gerçeğiyle yüzleşmektir. Yaşam alır sevdiklerinizi de. Bazen hayattayken onlar, bazen hayattayken yalnızca siz. Neyin gururu, neyin özgüveni, neyin şöhreti Allahınızı severseniz! Ego patlaması yaşayanlara Yıldız gibi patlayarak sesleniyorum bir şarkısında söylediği gibi: "Beni küçük görene bakın ne de büyük! Sevdiği için canını bile veremez..." Birilerine tüm pespaye ve paçavra şarkıları hediye edesim var bugün, yaşamın bana çektiği sms'ler gibi, yığıla yığıla... İllaki vardır sizde de birileri, gelin birlikte hediye edelim mi? Layığı olduklarını düşünüyorum zira. Son olarak,
Ben Petek Dinçöz'den seçiyorum.
"Ben aşkı sende buldum, sen de bende.
Benden sonra onu mu buldun
Zevksiz sende!"
*
Herkesin Kurban Bayramını kutluyorum. Sevdikleriyle nicelerine erişmesi dileği ile... Bana sorarsanız öküz kesmek istiyorum bu bayramda. Fotoğrafını kesmicem bu kez, kendisi dururken. Aşka alışık yaşamaya öğrenmekten olsa gerek. Şükür, var da atıyor kalbimiz, ya olmasa? Hadi oldu, aşksız olmasa? Hoş, herkesçe olmayan bir şey için, gelip geçici diye etiketlenen bir şey için, değer verilmeyen bir şey için biz mi kaybediyoruz yoksa onlar mı bu savaşı bilemiyorum ama; bayramınız mutlaka sevdiklerinizle birlikte geçsin, ben tattım denedim, zevkime güvenenler için tadını bilirim, güzelce kutlayalım ve geçsin sevenlerinizle, hı bir de aşkla...

Dayanıklı Bir Kahraman!

Seni boşuna kahramanım yapmadım
Bensizliğe oldukça dayanıklısın
Nazar mazar hikâye, boşversene
Beni yine şaşırtmadın...

Çatlak Kalem - ' Eylül / 2013
' İlgisizliğinden boğuldum yokluğunda...

Öyle İşte...

Sevindim adına...
Gülüyormuşsun gözlerinin içiyle,
O gözler başkası için...
Anıp duruyormuşsun onu
O hafıza onun için...
Bakıyormuşsun doyasıya fotoğraflarına
O bakışlar onun için...
Ben n'eyleyim, kendime biçmem,
Ömür yazgım müsaade etmediği vakit yaşamam,
Düşünmem bile bir zamanlar bana ait kalp için... Çünkü o, onun için...
Acı ayrılığı tattığım şiirlerde tatlı ayrılığı tadıyormuşsun aynı duyguyu, onun için...
Kalbin, ah kalbin, tüm sevgin onun için...
Yanmışsın, geçmişsin dünyadan, varmışsın onun hatrına, onun için...
Bir şeyler yapıyormuşsun, takip ediyormuşsun, hazırlanıyormuşsun onun  için...
En çok onun için dua ediyormuşsun, onun için dua istiyormuşsun
Yaşıyormuşsun onun için...
Düşünüyormuşsun onun için...
Kimseye etmediğin saygıda kusuru, onun için bir ayrı gösteriyormuşsun...
Onu anlıyormuşsun,
Onsuz yapamıyormuşsun...
Onu hayal ediyormuşsun... Onun için...
Gönlünü seviyormuşsun,öpüp başına koyuyormuşsun, şükrediyormuşsun onun için...
Başını yastığa rahat koyuyormuşsun, aşkını sayıklıyormuşsun
Gözünden terliyormuşsun, onun için...
Bilmem, karşılığını alamadığında sever misin onu yine
Bencillik değil bu ama ben âşıktım en çok sana ve sinene
Bak beni aramasan da, sormasan da, görmesen de, gelmesen de, sarmasan da
Öldürsen de, vursan da, karşılığını bulamasam da, varlığını hissediyorum yanımda hâlâ...
Yokluğunu hem madden hem manen koyalı terk ettiğin vakit ayrılığa, yok sayıyormuşsun
Görmezden geliyormuşsun, hiçe sayıyormuşsun, susuyormuşsun yine susuyormuşsun için için...
Gönül koymuş değilim, gönlümle işim yok artık zaten,
İster al ister koy o yüzden sen de, sen onasın artık konu bu, onun için...
Hâla küçümsediğin, sevemediğin, özlemediğin, aklının ucuna getirmediğin
Belki de soğudun, tiksindiğin, nefret ettiğin artık, kalbinde yok ettiğin...
Seviyor seni, seni seviyor ve O biliyor ya, bunu seni neden sevdiğimi bu can evimde
Gönlün güvende yâr, gönlün emin "ellerde"...
Ve tüm yaptıklarına ve bir bir yaşattıklarına rağmen üzülse de
O biliyor ya işte, onun için, sırf O'nun için...

Çatlak Kalem ' Ekim 2013

Sevgili Hoşgörü Tanımaz

Kalbimde boy ver
Bakalım bulabilecekmisin eski uzunluğunu
Kilo da verdin kalbimdeki yerinde
Kaybettin akîbet-i nûrunu...

Hadi havanı al gel azıcık,
İnsan içine çık da insanlık öğren(!)
Boyun da uzar belki birazcık
Hadi gümlet aşkı da, tez evlen!

Susarsın, bakarım; hep sustun zaten...
Beni kalbinden silmeyi de yeğledin, sabr-ı selâmetten
N'olur ki... en kötü benim çektiğimi yaşarsın!
Sana bir şey olmaz, benden evvel atlatırsın...

Hayır etmez yapılan iyiliklere kadir kıymet bilmezlik
Sükûnetle geçiştirilmez aşk, hem etraf günlük güneşlik
Baktın olmadı, sana antreman mı yok, sinek avlarsın!
Toz ol şimdi, hadi; benim gibisini bulamayacaksın...

Ağır gelir bazı sevgiler, her insan taşıyamaz.
Göremeyeceksin beni bundan sonra, Sevgili Hoşgörü Tanımaz; ...
' Ekim 2013 / Çatlak Kalem

Elimde Olmayan Sebeplerden Dolayı...

Elimde olmayan sebeplerden dolayı ceza kestin bana
Sanki ben suçluymuşum gibi
Sanki suç bendeymiş gibi
Sanki suç işlemişim gibi...

Suçum yanında olmaktı
Suçum dua etmekti
Suçum her daim iyiliğini istemekti
Suçum gülüşmelerimizdi
Suçum başlı başına sendi ve bendi...

Elimde olmayan sebeplerden dolayı ceza kestin bana
Önce müebbet, kalbinde yattım
Sonra hapsimi istedin tek kişilik bir hücrede
Ardından itibarımı da beş paralık ettin

Allah'ın içime verdiği sevgiyi hiçe saydın
Sanki elimdeymiş gibi...
Şu yazdıklarımla gönlünü hazzetmişsin gibi
Aslında varmış ve yokmuş gibi
Tıpkı kocaman bu dünyada ağzına kadar dolu, koca bir yalan gibi.

Elimde olmayan sebeplerden dolayı ceza kestin bana
Sanki ben suçluymuşum gibi
Sanki tek suçlu benmişim gibi
Ama artık ben de yokum sana!

Ekim '13 / Çatlak Kalem
'Hayat bu, insanı sevdiğine karşı dirençli kılıyo...
Boşver bebeğim boşver, senin için üzülecek bir insan değil o.

Sana Benzeyen Biri Var Burada...

Sana benzeyen biri var burada
Ondan uzak duruyorum şimdilik
Canımı yakarsa diye; üzer, hırpalarsa diye.
Sevgisiyle yara açacağını bile bile...
Uzak duruyorum şimdilik ondan.

"Merhaba" diyor her sabah bana
Gelip sokuluyor arada yanıma
Kendimi çekiyorum ben de
Çektikçe tanımak istiyor oysa
Sevmesinden korkuyorum,
Üzersem onu da diye...

Biri var burada sana benzeyen
Kaşları, gözleri ve duruşu aynı sen.
Beni görüyorum bazen gözlerinde
Sevmekten korkuyorum ve de sevmesinden
Al işte, usanmaz tarih tekerrürden...

Sen sevmem dersin bir daha
Sen misin bunu söyleyen!
Kader çıkarır birini karşına,
Koyamazsın ağırlığını, mücadeleni de versen...
Hayatın geçmişi ve tecrübesi daha yaşlıdır senden.
Ve yedirir bir bir lokma lokma ne söylediysen...
Yine de usanmaz insan, bıkmaz yine sevmekten...

Biri var burada seni bekleyen...
Ruhu, aklı, kalbi aynı sen!
Nam-ı diğer ben!
Ne kadar kaçarım ondan bilmem şimdilik
Benimki aslında sırf seni dinlemekten;
Uzak duruyorum beni üzen şeylerden...
Peki ya,
Aynı şeyleri yaşamamayı istemek mümkün mü ki kaderden?!

Çatlak Kalem ' Ekim 2013 / Antalya

Gözyaşlı Deniz Suyu

Denizin tuzlu suyu, gözyaşlarıma şahit oldu bugün
İleride en derinlerdeydim, karışıp gitti enginliğin içinde
Derya, koca derya aldı götürdü; eriyip getirdi beni içimde
Denizin suyu gözyaşlarımla kaybolup gitti bugün, akıttı öylece...

Sonra şarkılarımız çaldı birden
Niye o şarkılar çaldı ben de bilmiyorum
Üstüne gelmiş gibi hissettim, şarkıların...
Sanki başka çalacak şarkı yokmuş gibi
Maruz kaldım, kaçamadım da koca denizin içinde...

Sıla çaldı, Sezen çaldı, Soner çaldı...
Hatta benim hatrıma sevdiğin Sertab çaldı
Mırıldandım bir iki kere, dudağım titredi
Sen dosttun hani sonra, öyle de tutmadı, aramadın.

Canın istemiyorsa zorlama canım, yok gerek
Dünya bu belli mi olur üç gün toprak, dördüncü gün yatak döşek(!)
Aç kalmam ben merak etme, bakarım çaresine, baş ederim.
Boşver dalavereyi de asıl şimdi ne edeceksin görelim...
11.09.13 - Çatlak Kalem

İnsan gözünde taşıyor koca deryayı aslında, her ikisi de tuzlu ve birleştiler bir merkezde
Ancak ayrıldı gözyaşı ve deniz suyu, tıpkı Cebelitarık gibi, başlı başına bir mucize.

Ekmek

Seni terk ettiğim gün;
Sen bayramını yaptın, zaferini kutladın.
Şehir ise kurtuluşunu kutladı...
Ben bağımsızlığımı ilân ettiysem de
Yine de feth edildim,
Şehir çöktü...
Bulutlar yıkıldı,
Aşk sisti bulunduğum şehirde.
Güneşimi açtırdım
Kalbimi gürlettim
Sevgimi tüm sevgimi çaktırdım üzerine, heybetlice...
Kurduğu tek cümle:
"Bugün 'kaç tane' ekmek alınacaktı ki eve?"

Çatlak Kalem - 2013 Eylül
' Sıradan bir gündü ayrılışımız, ayrılışımız gayet sıradan...

Sensizlik Sonsuzluk muş...

Benim için önemli olan her şey senin için değildi.
Bunu yaşamak, acısını yaşamak ne demek bilmiyorsun, değil mi?
Gez, toz, öğren ve gel, dön dolaş dükkânına...
Dükkânın bana hep açıktı zaten, hep el altındaydım, değil mi?

Yok öyle yağma, çula çaputa ruhunu satanı ruhuma asla çekerim
Tesbih yap, boynuna dola; çık istersen darağacına, çek ipini!
Asıl ömrümü kendine, ne halt yersen ye, görmesin gözlerim...
Gözlerimin kenarından iki dökülürsün o olur, pınarı bana kalsın, değil mi?

Yalan zamanın yongası, aşk da zamanın yarasıdır; böyle bil, fazla düşünme!
Aşk gençlik pınarında çağlar, sen gençliğimdeki gönlümde ağlarsın, çektim pimini!
Uçurumlar dile gelse de kaç kez kenarında durduğumu söylese duygularımın
Suyu yürüttün, değirmeninde öğütüp, saman altındaydım hep, değil mi?!
16.06.13 - Çatlak Kalem

' Sonra sen ne yazdıklarımı beğenir oldun ne çektiğim fotoğrafları...
Sıkça da eleştirir oldun beni artık, değişir oldun.
Ben değiştiğini söylediğimde, ben değişir oldum sana
Ben suçlu oldum... Yine ben suçlu oldum.
Hepsi bir ayrılık vesilesiydi aşkım, olgun karşıla lütfen.
"Kimse okumazsa o okur", cümlem törpülendi şu an; o'ya kadar...
Şimdi çatallı yolun başındayız, ucu yılan, biz ortada, aramızda yollar...

Sesinle Yattım Bugün

Seninle değil,
Sesinle yattım bugün.
Masal okumadın ama
Maval okudun daha çok, uyuturken beni.

Eylül 2013 / Çatlak Kalem

Birbirimizi Besledik Edebiyatımızda

Kelimelerimiz vardı bizim
Konuşulmaya hasret kaldığımız
Cümlelerimiz sonra
Sahiplerini öylesine çok özlemiş...
Sözlerimiz, sözcüklerimiz vardı.
Üstleri örtülü, tazecik bir yosuna yüz tutmuş...
Gün görmemişleri vardı sonra
Henüz söylenmemiş;
Kalpte atan ama...
Heyecandan ölecek gibi.
Tir tir titreyen ölümün kollarında...
Kıyıp atamadıklarımız vardı.
Öteye atamadıklarımız vardı.
Götüremediklerimiz vardı sonra yanımızda
Mahkum edilenler sonra; hasrete, kadere ve de vuslata
Götüremediklerimiz vardı az öteye...
Kalpte atan ama;
Gizli ve orada sakınıp saklayan
Bakıp bakıp yine de oldurulamayan.
Sevdiklerimize hitap ederdik onları çokça, birbirimize değil
Onlar çünkü bizi hatırlatırdı bize.
Bu ise çoktu... dünya aşkına, sevgisine...
O yazardı, ben okurdum; ben yazardım, o okurdu bize ayrılan satırlarda
Heyecan ve merakla...
Eee... ne oldu demeyin?!
Aşk, beslenmek ister acının yoğurduğu aşkla; dizelerde, satırlarda
Biz de birbirimizi besledik edebiyatımızda.
Koklayarak incitemeyeceğimiz sözcüklerdi bir çoğuda
Zaten seviliyordu onlar, bizden çok seviyorlardı da.
Nereden bilebilirdik ki birgün aynı kişilerden farklı kişilere söyleneceklerini
Ve nereden bilebilirdik ki yelken açacaklarını, u-.. ayrılığa...
Çatlak Kalem / 2013 'Eylül

'Zengin oldu, köşeyi döndü edebiyat sayemizde.
Biz zaten zengindik birbirimizle...
Yazmıştık, edebiyat o noktada kırdı parayı
Biz mi? Farkındaydık...
Kestirmeden bir U dönüşü şarttı.
Ne Ufuk ne de Umuttu şimdi ayrılık.
Ayrılık dünyaya sıkılmış bir tattı...

Senindir

Son derece bencil
Keyfine gelirse sever
Fedakârlığı yok
Ve kendine âşık
Alabilirsin...

07.09.13 - Çatlak Kalem
' Verdiğim emeğe, tuttuğum dileğe, ettiğim duaya yazık...

Böyle Olmamalıydı En Azı/ndan...

Ben sana en büyük nimettim dünyada Allah'ın sunduğu
Kırdın, incittin, döktün yüzümü...
Beni karıştırdın başkalarıyla, görmesen de yanındaydım
Nefesinde, her nefes alışında.
Oysa bir yudumdum sana, her ele alışında;
Hayat veremem sana diye korktun, her kaçışında...
Umut bağlatmadın ki beni üzmeyesin, değil mi(!), her algılayışında.
Kârına gelmedi sadece, bu olmamalıydı aslında.

Sahi, sen olmazsan kim saklayacak beni sigaranın dumanına.
Her şey bir başkaydı, bir başkasına
Bize lükstü hep doğuştan bazı şeyler oysa...
Başkası gezer, tozardı, keyif sürerdi...
Ne olursa olsun, emeğim bunu hak etmedi.
Ne olursam olayım, ben haketmedim böylesini.

Sana en büyük nimetiydim dünyanın, gizlice sunulmuş
Kimseye ikinci bir şans vermez hayat.
Senin yerinde olmak isteyen yüzlercesi varken üstelik.
Ben de sevmişken seni...
Sevgi varsa içten içe, gönülden;
Günah değildi bu, ne olursa olsun.
Başkası olsa böyle davranmazdı emin ol.
Bu emeğime yapılanların en ağırıydı.

Dünyanın sunduğu en güzel nimetiydim sana
Şimdi kim saklar beni sigaranın dumanına...
Başka bir şeyde sonu düşünmeyen sen,
Konu ben olunca mı gözden geçirdin birden?
Yazık ettin işte ikimize de.
Oysa sevgiyi O vermişti ikimize de.

Kendini kandır bakalım kandırabileceğin kadar,
Unutamayacaksın sen de, dünya meşgâlesi neye yaradı ki neye yarar, Sayın Kâr?
Hani senin dediğin gibi olsa aramızdaki ilişki;
O hiç beklemezdi bu kadar, o da değildik ki...
Kimbilir kaç kez aramışsındır onları, en azından, bir dile gelseler;
Can sorulmaz mıydı hiç, keyfe bile emir verilirdi.
Biz o da değildik, o da biz de yoktu ki...

Kaçarsın arayıncaya kadar, kaçarsın umarsızca kendinden
Az öteye gider yorulursun sen de, kaçamazsın kaderden!
İki nefes alırsın nefsince, yine de bulamazsın kendini
Yolun sonunda arar insanoğlu kaçırdığı tüm güzellikleri...

Ben yaşadım onsuz bir hayatla başbaşa kalmanın acısını;
Babam öldükten sonra.
Sen de gitmeseydin, bari dünyadayken; çektirme bu acıyı tekrar bana.

İmtihanıydım belki de en zor, dünyanın sana verdiği sınav kağıtları arasında
Geçemedin ya beni,
Geçersin umuyorken kolaylıkla...

' Eylül 2013 / Hazana Yazılır Tüm Şiirler
Çatlak Kalem

Benim Sevdiklerim...

Benim sevdiklerim en çok kendilerini sevdi
Hepsinin ortak noktası buydu.
Benim de belli bir zamandan sonra
Kendimi sevme sebebim bu oldu...

Benim sevdiklerim en çok acı yaşatanlar oldu
Her birinin orta yolu buydu.
Zaman geçince usandı hepsi, yoruldu
Kendimi sevme sebebim neticede bu oldu...

Benim sevdiklerim gözümün içine baka baka terk ettiler beni
Hepsinin de ortak paydası buydu
Oysa hepsi de gözümün içine bakıyordu
Kendimi sevme sebebim en çok da bundan oldu...

Benim sevdiklerim... Hıh... Onlar da "beni seviyordu"
O yüzden, hepsi'nin birikme sebebi bu oldu
Çoğu ya kızıyor küsüyordu, ya yarı yolda bırakıyordu
Ama illaki de hepsi mızıkçılık yapıyordu...

Benim sevdiklerim... Galiba bu cümledeydi hata, hepsinde de
Akıl başa gelene dek kaldı çünkü, hep vardı bu cümle
Gerçeği söylemek yerine hayallerde geziyor, gönül eğliyordum
Kendimi kandırdım hep, aslında benim sevenim yoktu.
Benim sevdiklerim de beni sevmiyordu...

Eylül '13 - Çatlak Kalem
' Öldükten sonra yaşayan sevdiğini ziyaret edip konuşmaya çalışmaktı benimki.
Tek fark, yaşıyordum...
Acısını da. Orada sanki çekmeyecekmişim gibi...
Yaşamların farklı olduğunu bilen de yoktu, kimse de söylemedi ki.

Turkuvaz

Son 2 senedir, özellikle, kaybolan dostluklarımı pekiştirip asırlık buluşmalar gerçekleştiriyorum. Pastırma sıcaklarını yaşadığımız şu zamanda, denizli günlerde kendimi buluyorum. Meltemin esintisi yakıyor tenimi, o sıcak rüzgâr yalıyor bedenimi ve yenilenmiş bir bronzlukta kavrulurken yaşıyorum kendimi! Akşam balkonda perdeyi gererek yaz sinemasına eşlik ediyorum bilgisayarımda, sıcacık bir çay eşliğinde. Sıcakta harareti alıyor, bilirsiniz. Çivi söküyor çiviyi yani gene. Bazen sevdiğim biri birlikte çekindiğimiz fotoğrafları gönderiyor, çok uzaklardan. Mutlu oluyorum. Ya da bilen bilir, beni sevindirecek olan birinin elindeki bir tablet çikolata ayaklarımı yerden kesmeye yetiyor bile. Bitter Çikolata Senfonisi'ni dinliyorum şu an defalarca. Yanımda bana eşlik edecek olan kişiyi sonra, birlikte ettiğimiz dansta. "Save the last dance for me"yi söylüyor o kişi bana. Ayaklarım yerden kesiliyor bir kez daha... Ama bu kesilme daha bir özel. Çünkü sebebi var, ayaklarım kesiliyor yerden, dansımı gerçekten ona saklayabildiğim için... Allah'ım, şükür beni de bir anlayan var! Beni de seven ve benim sevgimi de hakeden duruyor karşımda öylece, en masum bakışıyla, ileriye dair söz verecek, güvendiğim biri üstelik. Sonra, Türkçe düşünüp o dansı önce aklıma sonra kalbime saklıyorum... Seneler sonra, gözümün kenarlarındaki çizgiler ortaya çıktığında daldığım vakit uzaklara, hatırlayabileyim diye. Kılı kırk yarar bazı insan, ben kalbimi ikiye bölüyorum sadece. Biberime ya yoğurt çalıyorum ya tereyağı sürüyorum bir taraftan kahvaltıda. Tuzlayıp yiyorum sonra. Şeftali özü kokuyor tenim bugün. Bir avuç losyon sürdüm gene elllerime, bekliyorum. Turkuvaz giydim sonra, sen seversin diye. Allah müsaade eder, bazen yağar gökten kemik... E biz de umutsuz vak'a sayılmayız pek, olmayacak duaya(!) "âmin" dedik.

Adam Değilmişsin...

Kim tutar beni belimden sarılırken
Ben kime el ense tutar sarılıp öperim
Bir umuttu önce, şimdi kaldı ihtimale
Bilmem, dünya gözüyle bir kez daha seni görebilir miyim...

Beni başkalarında ara, bari ben yanındayken arama
Düştüğün hâli tanı, komik durumunu bir gör önce ama
Ben görmeyeyim bari, bu kadar da düşme gözümden
Bir havan var söndürme onu da, artık çabalama.

O komik duruma şahitlik edecek kadar alçaltma beni ve kendini
Ben görürken yapma bari en azından!
Başkalarıyla anıları bölüşeceğin gibi lokmanı da bölüşeceğini mi sandın peki?
Onlara da elinden ikram etmişsindir, âdâbından...

Başkaları yer mi hiç senin yediğini, bir gör artık da içine sinsin...
Onlarla bir şeyler üleşeceğini mi sandın?
Ben notunu verdim senin, benden sonra; adam değilmişsin...
Bana seslendiğin hitaplarla ve gözlerinle, söyle kaç kez aldattın?
' Eylül 2013 - Çatlak Kalem

Buna da Şükür...

Buna da şükür dedik biz, sabrettik biz
Hayırlısı dedik her şeyde
Çok değil, bir refah aradık biz...

Bazen ayrılığımıza isyan değil şükrediyorum
Ya beni beğenmeseydin
Ya çirkin olsaydım
Beni sevmeseydin...

Birçokları gibi, bakmasaydın yüzüme
Yaşadıklarımızı yaşatmasaydın
Gülmeseydin gözlerinin içiyle gözüme
Ya beni bırakmasaydın(!)

İhtimaller yaşayana sunulan bir darbe bazen
Yaşadığını biliyorsun yaşadığın için
Ancak yaşamadığın hep bir soru işareti zihninde
İşte bu yüzden şükrediyorum ya halime ben
En çok yaşanılanlara, aklımdakilere...
Sağol her şey için, bir eyvallah çek öpüşüme, dokunuşuma...
Çok sev beni sen de her şey için
Dokun ama n'olur kırma.
06.09.2013 - Çatlak Kalem

' Ya her şey tamam olsaydı da tanışmasaydık
Ya çirkin olsaydım ve bakmasaydın yüzüme
Ya bu kadar yakın olmasaydık o ya da bu sebeple
Ya yaşatmasaydın bana tüm bu olanları, koymasaydın dünyana, yoğurmasaydın beni sevginle...
Bu, inan, çok daha kırıcı ve yaralayıcı olurdu.

Aynı Yıldayız Belki de Aynı Şarkıda...

Senden her ayrılışımda içim burulur, yüreğim burkulur. Görmezsin çoğunda, saklarım ben de. Sonra her hafta sonu yokluğunla sevişir bedenim, üzerimde dolaşırsın, sıcak... Ellerini örterim en hassas yerime... Kalbime... Dokunur her gece mesela sesin yastığıma, okşar saçlarımı tüm merhametinle. Ben hâlâ bazı gecelerdeyim aslında. Gözlerinin içiyle bakıp güldüğün anlardadır akıl, binbir hatrıyla pekiştirir aşkını, tazeler mütemadiyen kurudukça. Boş bırakmaz dudağın sonra hayatımı. Ağzından çıkan güzel sözlerle büyülersin hayatımı. Etki alanındayım. İlk göz ağrınım. Formalite de olsa seversin birini ama bilirim ki son aşkınım. Sigaranın dumanıyım. Hem ekim'inim hem mart'ın. Ekmeğini böldüğünüm. Canının içiyim, içime sindiğimsin. Anılarını bölüştüğünüm, gönlünü paylaştığınım. Şarkınım, bitmeyen. Manzaranım sonra. Çayınım şekeriyim, bahçenin gizlediğiyim. Lunaparkının en sevdiği oyuncağıyım. Kalbinin yamacındayım, fotoğraflarda koltuğunun altındayım. Kalbinin yorgunuyum, omuzunda uyuduğunum. Hikâyemin kahramanısın, ömrünün baharıyım. Nacizânenim. Bazen sığmayıp taştığı, bazen müşkül aczedeyim yaşamında. Aynı dudakta tiryakinim. Seninim, biliyorsun; beni terk etsen de, silsen de, umursamasan da ve hatta boşlasan da, tüm zulmüne rağmen yine de seninleyim. Hayatıma bulaştın bi' kere. Aksini yüreğime dokunmadan önce düşünmeliydin.

06.11.12 / Çatlak Kalem

Zaman İyi Gelir Bize...

Çok değişik bir şey değil onun için
Yalnızca tek kelimeydi, dudağından dökülen;
"Selametle"ye baktı gözlerim
Son verişiydi.

Onun son sözleridir bu oysa her sevgilisine
Nasibimi aldım ben de.
Ruhumu çekti, kopardı aldı içimden
Beni kıyaslayamazdı öncekilerle...

Açıkçası ben elinde yaprak patlatacak bir sevgilim olsun isterdim
Sonra, yolda ağaç altlarından eğilerek geçip yürüyen biri
Bir külah yaptırmalıydı bana çikolatalı, vanilyalı ve frenk üzümlü
Sosunu ve ceviz kırıntılarını da hatırlatmalıydı ayrıca, serpilmeliydi...

Gözleriyle güldü geçti oysa, pek de aldırış etmedi.
Dedim ya "son", belki de bilmem kaçıncı sözleriydi...
Bıçak keser yarayı, dağlar kızgın mil gibi çekilmiş gözlere
Hiç bir ayrılık kin tutmadı tutmaz, zaman iyi gelir bize...
Çatlak Kalem '13

İnek ile Öküzün Aşkı

İnek ile Öküz dediğime bakmayın. İneğin aşkıymış bu asıl. Aşkı sadece kendini gördüğünü düşündüğünüz için değil, kendine yakıştığını bildiği için de değil, umulmadık tarafından kapıldığı ve şimdiye dek ender duyduğu için bu aşk İneğin Aşkı olmuş en çok.

Öküzle renkli ve türlü hayaller kurarmış ama öküz bildiğin öküz; ne hayale sığarmış, ne rüyadan taşarmış. Bir öküzle ilgili ne gibi bir hayal kurulabilir ki, den öteye geçemezmiş neticede ineğin gözünde.

Aslında çok garip başlamış hikaye başta. Sonlara doğru açılmış, düğümler çözülmüş. Önce öküz çok sevmiş, o kadar çok sevmiş ki yere göğe sığdıramamış. Ancak bu durumdan ineğin haberi yokmuş. Gözünün içine bakıldığı halde... Fotoğrafları bile çektirmişler yanyana hep. İnek, bunları sevdalandıktan sonra kalabalık fotoğraflardan kendilerini kırparken anlamış, aslında öküzün hep yanında olduğunu. Derken, öküz yorulmuş sevgisinden. Ağır gelmiş, kolaycı olduğu için. Bakmayın öküz olduğuna, içinde tam bir maymun yatıyormuş aslında. İştahlığı içgüdüsel olarak almış evrimin ilk numunelerinden. Maymun iştahlıymış öküzümüz aslında! Kadir kıymet bilmeyen, bilse de jetonu geç düşen, paraşütü yanından eksiltmeyen, zaten her ihtimale karşı pişmanlığı yeğleyen bir model yatıyormuş en narsistinden içinde. Yararcıymış öküz. Garanticiymiş sonra. Pastam dursun, karnım doysun istiyormuş biraz da o aslında.

Öküzün sevdası, ineğin sevdasının başlamasıyla sona ermiş. İlk başlarda zorla kendini ineğin yanında gösteren öküz, sonraları sıkılmış, ineğin yanında poz bile vermez olmuş. Çok sıkılmış, her gün görmekten ineği, görüşmekten, birlikte bir şeyler yapmaktan. Kıymet bilmemiş, anı anında yaşamaktan. Sonrasında nedamet duyacağını, özleyeceğini o günleri, gözyaşlarıyla anacağını bilse bile. O anı yeğlemez olmuş işte. Doğası buymuş. Oysa inek ilk tanımaya başladığı zamanlardaki ilgisini bekliyormuş her seferinde öküzden. Çok değil belki de ama öküz bunu çok görüyormuş ona. İnek, çalışkan olduğu için inekmiş. Öküz ise tamamen aşktan uzak olduğu için, ineğe karşı ve onun yaptıklarına karşı odun gibi davrandığı için öküz.

İnek de canından bezmiş sonunda, yaptığı fedakârlıkların karşılığını alamayınca yorulmuş, tükenmiş, erimiş. Ama vazgeçememiş kolay kolay. Öküzün yaptığı gibi erimemiş sevdası. Ya da birtakım gerçekleri görmezden gelmiş, yedirememiş kendine. Aslında ikisi de böyle acı bir duyguda, dünyaya aykırı kurallarla yaşayan ama aşkın hiçbir türlüsünün günah olmadığı olgunluğuna da erişen masal diyarının varlıklarıymış. Bu dünyaya ait değillermiş ikisi de bunu gayet iyi biliyormuş. Öküzün ruhu terkedince ineği önce, inek bağlanamamış kimseye kolay kolay. Zaman, yarasına deva olacak mıdır bilinmez ama varlığıyla terk etmiş sonra o da öküzü. İnek ve öküz, kedi ve köpek gibi didişip durmuşlar birlikte geçirdiği son günlerde. Ama bilirlermiş birbirlerini gönülden, içten, bu dünyanın maddi sevgisinden arınmış özbeöz aşktan, samimiyetten sevdiklerini. Derken öküz yeni arayışlar içinde bulmuş birilerini. Öykü değişmez aslında, öküz onlara da tıpkı ineği tavladığı zamanlardaki gibi ilgili davanmış, can-ı gönülden. E karşıdaki de tavır koyamamış onun şapşal ama sempatik hâline. Çok tatlıymış, ineğe dermiş hep "sen şeytansın" diye ama şeytan tüyü kendiydeymiş asıl. Ona bir tüy vermiş, hatıra. Saklaması için... Ama hayatına tüy diktiğinin farkında değilmiş. Başka birini duyan inek ise, önce sevinmiş öküzü böylesine mutlu görünce, onun sevdiğini severmiş çünkü, mutlu olmasını istermiş, can-ı gönülden. Sonra da üzülmüş, bundan sonraki hayatını öküz'süz geçireceği için, onun olmadığı bir yaşamla devam edeceği için, bir başına, yapayalnız... İşte o duyduğu an, tüy dikilmiş canlı mezarının üzerine, mıhlanmış gibi, cüretkâr dikilmiş tüy hem de; istikrarlı, kendinden emin...

Murada eremeden ayrılmış onların yolları, mutlu sonla bitmemiş ama belki öteki tarafta şanslarını deneyeceklermiş... Yolları ayrılsa bile hep birlikte anılmış onlar, her akla birlikte gelmiş, yanyana kazılmışlar. İkisinin de ismi birlikte geçmiş yanyana, birlikte yazılmışlar, kazınmışlar hafızalara. Bu aşk onları yaşatırken yanyana, ayrı olmanın kaderi isimlerin yanyana gelmesiyle lanetlenmiş adeta onlara karşı meydan okurcasına. Onların yapamadığını kader yapmış. Bu masal da burada bitmiş.

Astığım Astık Kestiğim Kestik

Bastık ettik tüm yolları arşınladık karış karış
Mesajımızı verdik sosyal sosyal, istedik "huzur ve barış"!
Bir gün geçer bu saatler de zamanı alırsın arkana
Çok çabayla bir yere varamaz, yaranı kapayamazsın asla!

Sular seller gibi ezberledik kelimeleri, kodladık beynimizde

Ne akıl var, ne çakıl baksan, yer bulamazsın zihnimizde!
Oy topladık, politika yaptık, bolca da beğeni aldık...
Sümme hâşâ, turnusol da neymiş alt tarafı on sandık!

Biledik dişlerimizi; bekliyoruz, çatır çatır insan yemeyi
Dağlarda peşmergelerden et duvar kurduk, yaktık geçmişimizi
Harcanan para değil, yiğitler olsun; kuralım nizamî ordumuzu!
Kan dökelim savaşalım, aman boşverin dostlar, kaldı mı insanlık!

Kimi kana kana içer zemzem suyu, kimi baş tâcı yapar hac'ı, kimi yerden yere vurur inancı
Biz basa basa yollarımızı aştık oysaki, eze eze, diş geçire geçire geldik mevkimize(!)
Dolap, dönemeç her türlü kaçak köçek bir sürü iş çıkartık başımıza, torpille öne geçirdik, aşık attık!
İstemem deyip yan cebimizle zengin olduk zaten, bilmeden yol aldık, toprak boyladık...

Çamur çengiyiz hepimiz aslında, üç liraya beş köfteyiz bazen, yazık...
Tâlim ederiz tek kuruşa, yaktık mı gemileri, içimize sindirdik
Önümüze gelene bin tekmeden gelir soyumuz, astığım astık kestiğim kestik...
Sen seslen dur insanoğluna, nafile bakılır, eğreti durur: "Âşığım âşık!"
Çatlak Kalem '13

İllaki Bir Cevap Gerekecekse...

Bu gönül sana ait ve sen hazcısın

Senin için atan kalbi kırmamalısın...

İster kabul et ister etme ama

Ben yalnızca emanetim, kalp O'nun elindedir, suçlama.

Kızdırırım ben, canımı sıkanın canına okurum(!)

Sinirlendiririm ben, ne yapayım başkasını konduramam yanına da.

Yorarım ben, inan içimdeki yorgunluğun yanında hafif kalır yorgunluğun

Üzerim ben, zaten başkasına vereceğimi bilerek kendi elimle, şu an doyarım mutluluğa...

Bu gönül sana ait ve sen kırıyorsun, saçma!

Kendinin dağılmasına izin veriyorsun anca...
İster kabul et ister etme ama
Gönül sevmiş, ben de taşırım emaneti; ta ki teslim edinceye kadar, O'na...

Dedim ya emanetim, gönül senin ve onu taşırım
Yarın, öbür gün sana ait olan sevgiyle son bulur aşkım
Elbette güzel aşklar yaşamak senin de hakkın...
Ama zorlamam, taşıdığımı emanet edinceye kadar severim ve öyle yaşarım.

Kalbimi okşadığında her defasında bulutlu gözlerim yeşerir, sevdiğin rengi alır...
İçimdeki kıpırtı; ismin geçince bir şeyde, durulur, gözlerim yaşarır...
Sözünü tuttun, yine iyisin, "almadın beni", beni almazdın sen zaten yanına...
Mahrum edemem sana biçilen duygulardan seni, elbette gönlüm taşınır...

Benim mutluluğum senin yanında saklanır, kısa ömürlü ama olsun n'apalım.
Yetebildiğince yeter, buna da şükür, bir ömür bedeldir gönlün-gönlüm;
Aşksa bir kere, yaşadım sayende; bulaştırdım elime yüzüme, affet n'olur...

Emaneti seninle güzelleştirdim, aşkı kirlettim; durum eşit, bir-sıfır(!)

Ola ki anarsan beni ilerde ve kahkahamla burulursa için
Bu imtihan bizimdi, dünya hâliyle; elimizden geldiğinceydi çektiğimizin.
Mutluluğu, aşkımızı orada bulur muyuz... bilemem ama
Ben yalnızca emanetim, kalp O'nun elindedir, hiçkimseyi suçlama...
Çatlak Kalem / '13

' Ne bendim suçlu ne de sen. Aşkın tarifi yanlıştı verilen dünyada
Bir çoğumuz göz açtı kapadı da sanki bizdeki aşkı kim erdirdi asıl mutluluğa...
Sıkma canını, yorma, değmez bu yüzden; "üzülürsen üzülürüm" unutma!
Beni merak etme sakın, baş ederim; sana bakan gözlerimle verdim cevabı çoktan sana...
***
(Bir aşk öyküsü yazılmış yine kaderde, özetle;
Gönüller dağıtılmış dünyaya. Herkesinki birilerine verilmiş. Seninki bendeymiş aşkım. "Aşkım" demeye çekindiğim, utandığım. Yasak kalmış bizdeki. Belki de günah sayılmış. Şanslı mıyız dersin ki? "Aşkım" dediğime bile mahrum bırakılan  bir aşk yazılıymış kaderde. Gönüller dağıtılmış dünyaya ve seninki bende kalmış aşkım. Bana kızma ama yalnızca emaneti taşıyorum ben. Seninle olduğum kadar da seni yaşıyorum. Aşkım dediğime kızma ama seni seviyorum. Olmadığın yerde devam ediyorum hayata, aşkınla. Sendeki gönül bana bırakılmış sonuçta. Yaşamadığım  kadar yazıyorum kendi dünyamda da. Neyse ki orada karışan eden yok, orada serbestim. Mutluyum seninle şiirlerimde. Orasıdır benim özelim. Kalp duâya bağlıysa şayet, o da sen de. Korkma da, emanetin sağlam yerde... 

Gönül sende, gönül emanet, aşk başka, tarif yanlış, ben ise yalnızca bir taşıyıcı, yansıma, öykü tatlı, masal güzel, yani yalansız bir "yalan", saygı sonsuz, susmak doğru, kabulleniş zor, bir o kadar da kırıcı, bir dilektir tanışma sebebi, oysaki bir lütûfa dönüşecektir, razı olmak "en güzeli", Allah büyük, her şeyin hayırlısı, e nasip kısmet de bittabii, sevgi derin, muhabbet koyu, sözler can alıcı, sözler yıpratıcı, yaşam umursamaz, yaşamak güç bela, zorlama yok olmadı hiçbir zaman, pasta yarım, kalp iki dilim, dil sükutta, yürek duâda, gözler ayna...)

Edebiyat

Size bu güzel günde bölgelere göre hava raporunu vermek isterdim(!) ama ne yazık ki elimizde kalmadı, çoktaaann tükendi... Yaşadığımız ülkede ne nedir, kavramlar gerçek karşılıklarıyla mı öğrenilir bunun üzerine konuşalım bugün... Benim yaşadığım ülkede kavramlar asıl karşılıklarıyla kullanılmıyor ya da biz o kavramları yanlış biliyoruz ya da karşılıkları olan kelimeler o kavramı hak etmiyor bilemiyorum ama gerçek kavramlar, asıl karşılıklarıyla örtüşmüyor...
İnceleyelim birkaç örnekle...

Sevişmek, pek çok kişinin bilincinde ne yazık ki iki kişinin karşılıklı cinsel etkileşimine dayalı bir olgu olarak çıkıyor karşımıza. Hayatın o denli ortak noktası(çıkar noktası) oldu ki İngilizceden alıp Türkleştirdik kelimeyi aynen bırakarak: "Sex", yani tam karşılığı sevişmenin(!) Oysa işteşlik yapısı vardır eylemin sonunda. Tıpkı yazışmak, konuşmak, tartışmak kadar masumane, çıkar aranmayan bir kavram. Ancak size tamamen menfaat amaçlı, doyum hedefli bir sözcük oluveriyor karşınızda. "Sevmek" bize göre değil, ruhumuza aykırı, sanırım bundan en çok. Kirletmişiz sevgiyi de anlaşılan.

Yalan bile yanlış kullanılıyor günümüzde. Çok yalan söylediğimizden midir nedir veya yalana o kadar çok alışkın olduğumuzdan, kanıksadığımızdan yadırgamıyor muyuzdur nedir, gündelik yaşam pratiklerimiz içerisinde en önemli husus olduğundan mıdır nedir, bilemiyorum ancak beyazı, pembesi, siyahı var bir de. Çok ayrım yapıyoruz belki de ondan(!) Oysa yalancılar biraz rengini belli etse daha hoş olacaktır durum, şüphesiz!

Aşk.. Günümüzde zaten yalan olan bir kavram. Daha nasıl yalan olabilir?! E bizim ülkede yok yok azizim... Çok âşık olduğumuz için, herkese zarf attığımız için, özeli geneli bir tuttuğumuz için... Ya da yok yok, galiba çok "duygusal" olduğumuz için... Aşk; masum, saf, nadir ve insanın özünden pûr bir duygu. Kiminde açık, kiminde kapalı, herkeste var ama herkes karıştırıyor durumu. Yaşı gelince âşık olanlar özellikle. Yalnızca insana ya da karşı cinse âşık olanlar özellikle... Aşkı sadece kurallar dizgesine oturtuyorlar, en sıkıcısından. Sınırlandırıyorlar duyguyu, aslında kendilerini. Ve sığ bir insan olmaktan öteye geçemiyorlar hâliyle. Kimileri de oldurmaya çalışıyor zorla, kendine baskıyla. Oysa o kendiliğinden ve varsa var... Zorlama değil, sıkıştırma hiç değil... Pek çoğu için 2-3 günlük doyum noktası, pek çoğu için yalnızca kendi, pek çoğu için bir durak noktası, pek çoğu için sadece cinsel tatmin, pek çoğu için biyolojik yaş, pek çoğu için aile düzeni, çoğu için menfaat. Oysa aşk yalnızca aşk.

Sanatçı, bir diğer noktamız, karıştırılanlar arasında. Şarkıcıyla yoğun karıştırılıyor yazılı ve görsel basında da. Sanatçı belli bir rütbe aslında. Ressam, müzisyen, şair, yazar, çizer; bunlarla ilgilenenler için. Bu alana verimlilik katan ve üretim yapanlar için... Sadece icra edenler için değil yani. İcra biraz da ticareti çağrıştırıyor ne hikmetse(!) E duyguları da satın alan biziz tabii yeri gelince...

Gazetecilik, trajikomik ancak durum iletişim alanı için geçerli bir meziyet. Zira iletişim yeni yeni gelişen bir alan olarak başlıyor günümüzde, oysa en eski. İnsanın varoluş tarihine dayalı... Bu bakış açısından yalnızca metropolitan yerlerde gelişen gözde bir meslek ve bu yüzden bizim ülkeye uygun olmuyor 3-5 il dışında(!) Gazetecilik deyince zira, gazete satanların akla gelmesi hakikâtle trajikomik bir vak'a. Reklamcı tabelacı olunca bir de iletişim mezunları santralci... Durum katlanılmaz bir olay olmaktan çıkıyor adeta(!) Bu yalnızca iletişim için değil birçok dalda birçok meslek kolu için böyle maalesef. Metropoliteyi kırsala uygularsak mı böyle bir sonuç çıkıyor? Sanmıyorum. İnsana değer verilmeyen bir ülkede, insana ait işe de değer verilemeyeceği kestirilir bir durum mantıken zaten. Dolayısıyla sonuç da örneklerin gösterdiği gibi, kaçınılmaz.

Pek çoğumuz içinde ikiyüzlü olan biri aynı zamanda yüzsüzdür(!) Gerçek bu ama araştırın... Çelişik bir durum söz konusu oysaki. Araştırmaya değer en azından.

Artık ben örneklendirdim, siz ne kulp takarsanız... Ancak sağlam kulp takın zira zede olabilirsiniz, parçacıklarıyla... İnsanların ikiyüzlülüğü kavramlara da bulaştıysa vardır muhakkak bir sıkıntı. Kelimeler haketmiyor bunu, siz siz olun, yapmayın!

Çek Bi' Fırt!

Ben seni seviyorum, sen bir başkasını
Ağladıkça görmüyorsun yüreğimi
Neyseki görmüyorsun
Yürek gizli...

Gözlerimden süzülenler yokluğunda
Varlığımı ziyaret ediyorlar
Hep aynı saatlerde sirayet ediyorlar
Sevda gizli...

Ben seni seviyorum, sen bir başkasını
Ne güzel değil mi?
Düzen böyle diyorum sonra, vicdan rahatlaması;
Deriz ya "kısmet ve de hayırlısı"...

İsmimiz hâlâ birlikte anılıyor farkında değilsin
Biz yakıştık mı böyle yakışırız, dünya bilsin!
Sözle mücadele çok da hayata, yazı üstünde bizimkisi
Önemsiz değil bilakis aslında, aslında en değerlisi...

Kalıyoruz üçe beşe çoluk çocuk, pek nasihat bizdeki
İmrenen çoktur ama aşk yoktur gene bizsek de rol modeli
Başladığımız yerde aklım, şarkımızda; bi elin elimde, diğer elimiz çayda
Efsanenin nefesi bitmiş işte, biz dağıldık hayata...

Ver bi' nefes çekeyim; bir dudak uzatıp, tütsün keder, ahenginde
Ben beter olayım o çok yaşasın, görsün mürüvvetini annesi de
Tek bilgim var, tek kalbim ona ait seksenime gelsem de
"Çek bi fırt!" demedi işin en kötüsü, bilirim demeyecek de...

20.08.2013 - Çatlak Kalem
' Seni seviyorum, rüzgâr değil saçlarımı, aklımı da dağıttı.
İsmimiz birlikte anıldığı sürece varız biz, bu bi' dünya kanıtı.
Sen bir başkasından bense senden tâbiyim sınava, n'olur anla artık...
Sevmek illaki sevgili olmak değil, bak, gene biz anıldık!

(Aşk Uzun Soluklu Bir Macera, Kişilerde, Çok İlerde...)

Hakedene Bi' Şiirin Olsun Mutlaka...

Öyle yok herkese özel bir şiir, şarkı veya film
Yoğun emekler sonucu olur bazı şeyler...
Ve o emeği verir fazlasıyla hak ederek
Uyur pazarları bazen çünkü gece uzun seyir eder...

Gül bir kez daha gözümün içine bakarak
Sonra ağla içinden gelircesine, birdaha göremeyecekmiş gibi...
Hayal kur, masal anlat, şarkı söyle, şiir oku, iltifat et veya şükret
Dudağım hafif eğilsin yukarı, sonra azıcık bükülsün ama yardım et işte; n'olur yardım et!

Sözünü bitirdiğin yerde uzun süreli suskunluklar olsun
Gözler girsin devreye, o an aksın anılar yol olsun; tüm gün bunu kursun akşam...
Tam gelmişken vedalaşma vakti;
Kapat gözlerini, kulağında kalsın şuh kahkaham.

17.08.2013 - Çatlak Kalem
' Kim bilir belki de günün birinde...

Kıssadan Hisse

Yarı uzaylı yarı masalsıyım işte. Baharatlı ve şekerli gibi bir şey bu aslında. Bilmem, hayat yan çizdikçe ben eksiliyor gibi hissediyorum bazen. Farklı kimyaların içiçe bulunduğu bir kutu dünya. Farklı doğadan bir mevsim, bir ezgi türlü melodilerle karışık. Farklı dünyalar tek bir dünyada. Farklı evrenlerden gelen uzaylı sevgililerim vardı mesela. Nerede hepsi nerede?! Sevgili Ayşe, sen sen ol kimseye güvenme. Çoğu sapıtıyor belli bir noktadan sonra, zeki olduğunu kanıtlasa da. Bazısı da hem iltifat ediyor hem bayılıyor kendini övmeye. Sevgili Hülya, sen sen ol kimseye kırılma. Aşk başka bir şey kimine göre. Evlilik tek bir hizmete yönelik müessese bazısınca ya da birilerince. Sevgili Mehmet, sen sen ol kendini kaybetme. Hayat acımasız geçiyor bazısına. Bazısı ne kadar yanında olsa da sen gibi düşünmüyor kardeşçe. Kıskanıyor ya da göz ediyor. Sevgili Firdevs, sen sen ol başkası olma. Herkes bir şey söyler kafasına göre. Ama kendi bildikleri doğrudur hep neticede. Sevgili Yasin, sen sen ol senden ayrılma. Hasret ve gurbet kahrı çeker kimileri. Bazı çile der, bazısı Çin işkencesi. Sevgili Siren, sen sen kimseyi ne yadırga ne de yargıla. Ye, sev, dua et ya da ye iç uyu. Savaşma seviş, yaşatma yetiş. İtişmeden dövüş, kırmadan dokun, dokunmadan hissettir ancak yanlış ve günah etme işte. Sevgili Yeşim, bu sözlerim sanaydı. Yat kalk dua et ki sevenlerin var, yalnız değilsin ne kadar yalnız hissetsen de. Unutma her şeyin bir beteri vardır. Nankörlük etmeden şükret Sevgili Can. Ve Sevgili Koray, n'olur düşünme çok, fazla strese girme, sinirlenme. Yarın öbürgün yokuz işte. Çok klasik veya klişe olacak ama asıl durum böyle... Sevgili Berk ve Aleyna, aslolan sizlersiniz ve sözleriniz şu hayatta. Başroldesiniz. Kimi figüran yapıp kimi başrol oynatacağınız sizin elinizde. Unutmayın en çok sevdikleriniz kadarsınız işte. Sevilmek güzel ama insanlara güven olmuyor, inanç veremiyor, umut vaat edemiyor Sevgili Şerafettin insan bazen. Bazen insan insana yapamıyor bazen yapabiliyor dost dosta türlü şeyler. Sev ve güvenini kaybetmemeye çalış başlarda, sonra tutuma göre hareket edersin Sevgili Emre. Sevgili Fatih, çok gençsin ve yolun başındasın ama hayat sinir sahibi olmaya değmiyor. Sevgi sahibi olmalısın onca kötü yaşamına dair. Yoksa başka bir şey geçmiyor eline. Ve nasıl düşünürsen öyle davranırlar ve davranırsın Sevgili Neşe. Ve hayat birilerini etiketlerken, yargılarken, deyip koyarken geçip gidiyor önünden. Sen zamana inat geri hareket ediyorsun, oysa vakit akıp geçiyor. Farkına vararak sözde ama fark etmeden. İş işten geçmeden... Yaşanacak çok şey var Sevgili Barlas. O kadar çok şey var ki Sevgili Mine... O kadar çok şey işte Sevgili Deniz...
Kararı veren sensin, hareket eden de ama bazen de değmeyince değmiyor işte! Ya siyahsın ya da beyazsın işte neticede bir de. Hayat bu neticede.
Hoşçakalın diyor, hepinizi yürekten kucaklıyor ve öpüyorum Sevgili ...

Hava Bulandı, Murat Bunaldı

Hayallerimin göçüğü altındayım...
Enkazdayım.
Sesimi duyacak yok.
Çok derinlerde çığlık içindeyim sessizce
Bir köşede savruk, diplerdeyim
En diplerde...

Seni seviyorum ben, ruhum ve kalbim
Ama biz bu kadarız işte...
Ne işe yararız, ne ayrılmayı biliriz
Senin de işine gelmeyiz...
Anca seni kocaman severim, severiz biz.
Varsa yoksa seni bilirim; ruhum ve kalbimle, bekleriz...

Hava karardı, yağmur yağdı
Bak, birazdan öğle vakti.
Gün devrildi kimine, aslında gün ışıdı
Başka bir dünyada belki de bir kahvaltı öncesi.

Dünya senin'miş gibi yapıyorsun
Yap, iste dünya senin olsun; ama mış gibi yapma...
Dünya senin'miş gibi yaşıyorsun
Yangın yokken de mal kaçırma!

Gün ikindi vakti, kimine göre kıştı belki
Filizler bir arpa boyu yol alamadı
Kimine göre nar mevsimi çok da çılgındı
Oysa kurulalı dünya; çok deriz ama çok değil, belki de buçuk geçti...

Çimenler kurudu, oysa dalında bahar yaştı
Koca kasabada güz kimbilir kaç kez dolaştı...
Akşam gölgelendi, bâş oldu çay insana, sohbet koyulandı
Hava bulandı, Murat bunaldı
Kimbilir aynı şarkı kaç kez dile dolandı...

Hayallerimin göçüğü altındayım; enkazdayım, en fazlayım...
Kimsenin fark edemediği bir derinlikte
Yalnızım, bir başımayım ve çaresizim, en dipte...
Dişlerimi biledim, tırnaklarımı törpüledim;
Bekliyorum hep buluştuğumuz yerde, kalbimde...
Ve unutmadan söylemeliyim ki;
Seni nasıl büyüttüysem öyle de öldürürüm içimde...
11.08.2013 - 28.04.2013
Çatlak Kalem